Ja, kónginn í ríkinu hlýtur hver að skilja.
Ég sá fyrir mér tunguna í hlutverki sendiboðans, leikandi upp líkamann, stoppandi í naflanum og komandi að brjóstunum. Hnitar hringi kringum þau og vörðurnar sem hann byggir þar með eru geirvörturnar að spennast við leikinn. Þegar ég samdi ljóðið í höfðinu nefndi ég að “tveimur stærstu” væru stærstu hólarnir eða hæðirnar, það bara datt út þegar ég var að skrifa ljóðið hingað inn. Tungan orðin þurr þegar hún leggur af stað frá brjóstum og fer upp hálsinn og klífur upp að höku, varirnar eru dyrnar að hvelfingunni, kossinn er leyniorðið og tennurnar eru demantarnir.

Langsótt? jaaa…kannski