Ísköld haustnóttin
við gengum tvö ein
tvö líf þar mættust
tveir heimar þar sættust.
Tíminn stóð kyrr
í augunum þínum
þú tindaðir stjörnur
á himninum mínum
Við hlupum tvö saman
í rigningarúða
tvær fagnandi sálir
dregnar á tálir
Þú faðmaðir mig
líkt og elskendur forðum
á augnabliki einu
varð ást mín að orðum
Hinn hluta míns hjarta
hinn blæðandi bróður
þú gafst mér að gjöf
sem og himna og höf
Með gleðinar tár
á rökum hvörmum
þú bauðst mér í heim þinn
með útbreiddum örmum
Svo trú og svo tær
sú tálsýnin virtist.
Allt varð það að ösku
þegar sannleikurinn birtist.
Innan þess eina
múrs sem ég reisti
bjó þjáningin sára
sem úr læðingi leysti
Harðræði það sem
ég sjálfum mér sýndi,
túlkað með tárum
þegar ég lífinu týndi
En veikleiki minn
var að þrá ekki heitar
það eina sem í myrkrinu
hjartað að leitar.
Samið í afneitun vegna kulda raunveruleikans