Hver og einn túlkar náttúrlega ljóð á sinn hátt og engin ein túlkun er 100% rétt
.. but here it goes:

Mér finnst þetta ljóð fjalla um að vera ekki eins og samfélagið og þar af leiðandi hegða sér ekki eins og fólkið í því. Aðferðin sem beitt er, er svolítið öfgakennd (lokaðu augunum og hlauptu hraðar) því að það er svo slæmt að vera eins og hinir. Þú nærð þessu takmarki með viljastyrk (ekkert getur stöðvað þig)

En eins og ég sagði-persónuleg túlkun~ =)

Það væri gaman að heyra hver þín meining með ljóðinu var snjoblom.

þú ert að upplifa þinn draum, þinn fullkomna heim
þar sem allt er ‘perfect’. Síðan tekur grár hversdagsleikinn við og þú byrjar að ‘hlaupa’ eins og allir hinir, life goes on…..

Ég hef stúderað hegðun barna mjög mikið, þannig að það sem ég sé í þessu ´ljóði á við um eitt atvik sem ég varð vitni af, þar sem ung stelpa mjög skemmd af umhverfi sínu lokaði sig inn í sinni eigin veröld með því að loka öllum skynfærum sínum,,,sjóninni..svo hún þyrfti ekki að sjá veruleikanns sem ofbauð henni, heyrninni svo hún þyrfti ekki að láta hljóð veruleikans nísta hjarta sitt… hún fór í burtu inn í veruleika þar sem enginn gat nauðgað sál sinni…hún flýði,,,,,þar sem enginn gat þrengt neinu upp á hana..

en þetta er kannski öfga skylgreining…sorry…

en að loka augunum fyrir veruleikanum er að flýja að mínu mati..annað hvort erfiðan veruleika,,eða veruleika sem við viljum ekki taka þátt í vegna einhvers sem er aðeins okkar persónulega skoðun…

kveðja ARna

Þetta ljóð snerti við mér, fannst það lýsa vel því sem ég geri svo oft.
Mér finnst það lýsa því að þegar áreiti umhverfisins er að sliga okkur, þá er gott að loka sig af, loka augum og eyrum og ímynda sér að maður sé einn einhversstaðar á hljóðum stað.
Þegar hugsanir manns eru eins og brjálaðar flugur í lokaðri flösku, þarf maður að útiloka allt utanaðkomandi og reyna að ná taki á þessum flugum og reyna að róa þær og koma á skipulagi.
Er þetta eitthvað í áttina?
Haltu áfram að semja, þetta er flott.