Þó að á kolsvartri nóttu,
stjörnunar skýni,
og að norðurljós dansi,
í tunglsbirtuni.
Þá magnar það einungis
ásjónu þína,
og lýsir upp dimma
tilveruna.

Hár þitt sem lækur,
augu þín gljá-a,
sem tær demantur,
ei galla að finna.
Í draumum þú gengur,
og þar þín ég leita,
þráhyggju veldur,
í vöku sem svefni.

Slípaður kristall,
fullkomin gyðja,
huldunar vera,
þín ég en leita.
En vindurinn væni,
vísar mér vegin,
nær ég þér færist,
með hverjum degi.

Rómantísk fantasía,
framkölluð sjálfsblekking,
tilgangur tilgangsleysis,
ég nálgast þig óðum.