Hún horfir sljóum augum út um gluggann á gul laufblöðin sem halda dauðahaldi í titrandi greinar trjánna. “Ég skelf hér einmanna og gömul hrædd við lífið sem ég elskaði er ekki tímabært fyrir okkur að sleppa takinu”.
Æi, þetta er næstum því of sorglegt fyrir mig. Ég er nú ekki þekkt fyrir viðkvæmni í þeim efnum en þetta fer alveg með mig. Dásamlegt ljóð og gaman að sjá að laufblöðin eru komin aftur ;)
Hugi notar vefkökur til að bæta notendaupplifun á vefsíðunni og greina umferð um hana.
Einnig hefur Hugi uppfært persónuverndarstefnu sína. Skoðaðu stefnuna hér..