Á nöktu baki
skín í þyrnirós
þakta svörtum blöðum

Herðarnar
sleppa lakinu
neðar, niður á læri

Gengur frá mér
nær dynjandi rúðu
og hvítnar í ljósi

Máninn leikur
og regnið brenglar
útlínurnar verða mynd

Ég sé engil
vængirnir blakta
meðfram síðum hennar

Lakið loðir
svitinn storknar
hjartað hægir á sér

Hún veit af
en vill ekki sjá
að ég er hérna enn