Að reyna er er ekki að vera.
Ég læt oft mikið fyrir mér bera.
Og fæ að lesa upp mín ljóð.
Fyrir skáld klíkur og mér finst ég ekki vera skáldríkur.
Einnig er ég er sem óþekkur krakki og vil fá að lesa upp meir en hinir.
Því mér finst ég hafa forréttindi, því þeir eru fyrir mér ekki Guðs sinir eins og ég.
Heiðnir upp til hópa lesa þeir upp samhengislaus en tilgangsrík ljóð.
En mér langar að lesa upp ástar óð en hefa öngva til að semja til. Hvað geri ég þá?
Ég skrifa þetta.
Því ég get svarað Platóni þegar hann spir hvert hlutverk röklegrarhugsunar í myndun og mótun vísindalegra saðreinda er.
Platón var nemi Sókratesar og fæddist um 427 fyrir krist.
Það er þá óður til heimspeki heimsins en ekki til einhverjar píju sem ég þrái svo heitt að fá að kúra hjá og rífast við. Til þess eins að semja um frið.
Ég uppgvötaði raunveruleikann og fyrir mér er hann sameiginlegur, efnislegur og andlegur. Og hlutverk röklegrar hugsunar er að setja hugmyndir, hugsanir inn í þennan veruleika svo aðrir fái áttað sig á þeim huglæga veruleika sem á bakvið hugsuna er. Ég er undur. Finst mér. En líklegast ekki þér.
Hefur einhver annar svarað þessari spurningu áður? Tekur einhver mark á þessu?
En hver ætti svosem að taka mark á mér fyrir utan þá sem ég drekk og skemti mér með með. Við lifum í efnis heimi og ég nota þaug efni sem í honum eru og mér finst það sjálfsagt því allt er gott í hófi og þá verða þaug skemtilegri.