Kem mér fyrir í hugsanakáetunni.
Forðabúrið ég, saga, tilfinningar.
Velkist um í eigin voki,
sjálfstæður enda einn.
Lífshafið sér um skemmtunina,
fylgist með gegnum kýraugað.
Langar að leggjast að bryggju í ókunnu landi
einn og yfirgefinn,
byrja uppá nýtt.
Eini björgunarbáturinn er …
“she's the tear that hangs inside my soul forever”. (Buckley).