mig dreymir oft að hjálpa til og hjálparhönd rétta
og hjálpa þeim sem eiga vin í romsu dánarfrétta
en erfitt er að aðstoða
þegar heimurinn er bleik froða
og heimurinn mig skapaði ekki fullkomnari en þetta

ég vakna oft á nóttunni með nístingskulda í æðum
og nenni ekki að hugsa um það að ég hef tapað gæðum
og ekkert get ég gert í því
ég get ekki orðið “næs” á ný
og nóttin hún er myrk og dimm og kulnað er í glæðum

sem manneskju þá finnst mér hart að fagna hverju spori
sem frekir ráðamennirnir taka að hverju vori
og taumlaus er græðgi almennings
sem er uppiskroppa með þarfaþing
einsog penna-yddara og jóla-snakk og nasa-boru-horið

ég get ekkert gert tilað vingast við heiminn að nýju
hann vesenast með stóryrt stríð og tekur úr mér hlýju
hann veit að ég vil engum vel
ég á mitt eigið hugarþel
sem er fullt af vondum hugsunum og annarra manna spýju

mín martröð hún má rætast nú
þú verður ég og ég verð þú
nú máttu láta lífið, mín rjóða morgunfrú