Sjálfsagt set ég mig í spor viðfangsefnisins af vanefnum en ég reyni að finna, þó sé ekki nema örlítið brot af tilfinningum og hugsunum þess og blanda inní eigin sýn af því hvernig maður myndi hugsa í þessari aðstöðu, léttinn við að komast loks í heita sturtu, ringulreiðina við að komast að hinu rétta, og hatri í garð þeirra sem líta á líf manns sem aðskotahlut í veröldinni.

Mannskepnan er margbreytileg og einhverjir hefðu sjálfsagt ekki dáið fullir haturs heldur fyrirgefningar í garð þeirra sem vissu hvað þeir voru að gera, hræðslu um eigið líf eða vorkunnarsemi gagnvart þeim ástvinum sem skildir eru eftir. Mitt ljóð er stutt túlkun höfundar útfrá eigin tilfinningum á manni sem hatar.

Og jú, nóg er af köldum staðreyndum, en einnig tilfinningahita frásagna þeirra sem lifðu helförina af, og þær hafði ég einnig til hliðsjónar.

Kannski vissi fólkið aldrei að það myndi deyja? Um leið og annað en vatn kom út og loftið varð eitrað hefði sú staðreynd orðið ljós ekki satt? Gastegundin sem nasistarskepnurnar notuðu var afar hægdrepandi, oft þurftu menn að klára verkið með byssuskotum.