Ég þekkti einu sinni mann..
hann hét Stefán…

Stefán sat eitt sinn heima hjá sér…
horfði á sjónvarpið..
Hann var að hugsa um hversu mikið hann þráði að eignast…
Plantekru..

Þá fór ég heim til hans..
og át hann.

Ég matreiddi Stefán í dillsósu og stráði jarðeplamauki yfir hann..
Skolaði ég svo Stefáni niður með frönsku kampavíni og fékk mér ís í eftirrétt…

Síðar um kvöldið…
söng ég ástaróð til ketilsins í eldhúsinu…
en eins og allir vita…
er hann upphaf viskunnar…

Þegar ég var í þann veginn að…
fá mér glas, fullt af lími…
Kom svartholið….
og gleypti mig.