Óheflað? Hvar, ó hvar er skopskynið? Undir grænni torfu… vegarins í ljóðinu?
Hefðirðu sagt það í inngangi að ljóðinu að þetta væri gamalt og ekki nægilega vel unnið úr því þá hefði ég ekki eytt tíma í að kommentera á það. Þú viðurkennir það að þetta er lakara en það að teljast ágætt.
Sjálfur myndi ég - ólíkt þér - taka mark á óhefluðu orðalagi, ef eitthvað væri til í því. Ég legg mat á það með hliðsjón af því hvaðan það kemur, en skoða það samt sem áður. Jafnvel mestu hálfvitar geta stundum haft rétt fyrir sér.
Ég geri ráð fyrir því að þú sért forlagatrúar. Ég, aftur á móti, held að við höfum að einhverju leyti val. Ég tel að við getum gert okkur auðveldara - og erfiðara fyrir. Ég trúi því líka að flest allt mótlæti sem við verðum fyrir í lífinu gefur okkur tækifæri á að bæta okkur.
Þú leggur mér orð í munn þegar þú segir að ég segi (þetta fer að verða flókið) að þetta sé “um einstakling sem ‘er að gera sér erfitt fyrir’”. Ég var aðeins að velta þessari spurningu upp, réttilega, trúi ég. Markmiðið var að fá þig til að hugsa um hve vel líkingin ‘heldur vatni’. Þegar við yrkjum verðum við að beita gagnrýnni hugsun á okkar eigin verk. Ég held að það sé hægt að finna mun betri líkingu/myndhverfingu en þetta.
Hvað er til dæmis erfitt við að ganga yfir grasið sem hylur veginn? Mér finnst mjög notalegt að ganga berfættur yfir blautt grasið. Hlýtur að vera mun auðveldara en að ganga yfir grýttan veg. Skelfilegt að hugsa til þess líka að grasið hylur allt slæmt *OG* gott í fortíðinni.
“Manstu” er betra en það notar heldur engar líkingar.
SMÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆÆL
kv.
Laurent/Keats
“I think people who speak in metaphors ought to shampoo my crotch” - As good as it gets