Fingur hennar snerta mig.

Hóllinn er hærri en tímabilið sem ég átti aldrei.
Þar sem við liggjum bæði.
Augnablikið sem ég átti aldrei.
Þó hún hafi átt það.

Endurspeglun himinsappelsínunar
sem er í þann mund að setjast niður
er augljós í ljósa hárinu hennar.

Ást hennar heillar mig svo mikið að ég
elska ástina meira en hana sjálfa.

Rollan horfir á hana elska mig og mig elska
ástina hennar til mín.

Efst á ýmindaða hólnum er ástin óbærileg í
hug sautján ára drengs.

Ég horfi á hana horfa á töfluna í skólastofunni okkar.
Öskrið mitt í mikilvægustu sálunum
yfir höfnuninni er óbærilegt.

Ég hata appelsínur.

- Kexi