Þegar yfirborð ástar minnar
rís og hnýgur
í takt við tárin
sem renna hljóð
eftir slöngum
að hjartarótum,

er eins og silkivængirnir
sem ég hef reynt til flugs
límist við sykurkenndan fingur
og rifni hljóðlaust.

Samúð þína á silfurfati
sneiddi ég ofan á brauð lífsins,
og drakk henni skál
í botni sektarbrunns.
Í meinum var hún fegurst allra systra minna. Rebekka 2002.