Ég var vinurinnn þinn
og ég þjáðist með þér.
Þínar sorgir og mínar
voru eitt.
En þú kvaddir of fljótt.
Lagðir döggvota kinn
að heitum vanga
og faðmaðir mig.
Og þá fann ég það fyrst
að ég elskaði þig
er þú gekkst brott
þinn erfiða veg
Svo mín nýfædda ást
varð að deyja á laun.
Og ég deyddi hana
og lagði í gröf.
Í urðinni – í ómerkta gröf.