Horfið þrek og lífsins gleði
vanheil á geði
elska
og legg lífið að veði
Í valnum liggja sundurskotnir draumar
uppraknaðir saumar
Tárum drifinn hvarmur
harmur
er undir niðri kraumar

Alkóhól í æðar smýgur
sjötta glasið sjaldnast lýgur
þér söguna vil segja
á æðra plan mín vitund stígur
syrgjandi sál skal deyja

Er vakna ég á ný
hve bjartur, fagur, nýr sá dagur
ber þungan hug sem blý
sálumein þó úr mér sorfið
brjóstið tómt, mitt hjarta horfið