Ég hvíli hér einn og einmanna bíð,
örvænting á sér stað inní mér.
Ég engu fæ ráðið, ég engu fæ breitt,
ef aðeins ég gæti styrk minn veitt þér.

En styrkur minn dvínandi, deyjandi er út,
svo dapur, svo hryggur með ónot í hug.
Ég engu fæ ráðið, ég engu fæ breitt,
ég örmagna ligg með sál mína og dug.

Þú sem ég elska ég vil þér svo vel
en vald mitt fer þverrandi – ó hvað get ég gert?
Því engu fæ ráðið, ég engu fæ breitt.
Ekkert get veitt þér sem einhvers er vert.

Hollis