Fossa frávita fljóðið felldi
Fyrir fullkominn, fegursta, frosna prins
Dýrkun á dásemd dugði eigi
Dimm var gröf vanmáttarins

Ef þýða mætti kulið hans hjarta
Hefði hin unga aðeins mátt
Er bætt gæti veröld syndandi svarta
Sverð hennar beit ei, þótt sveiflaði hátt

Því mátturinn mikli var þokkans og fríðleiks
Mikilfenglegust fegurð, er hæfði gyðju
Brátt fljóði birt staðreyndin bitur spegils
Brjóstholi nöktu blæddi úr miðju

Frosni prinsinn var fegurðar þræll
Fann loksins gyðju er var honum verð
En vonlaus var vinkonan, prinsinn vansæll
Vanviti var víst af verstu gerð

Afhjúpað frost hans, frost hans var heimska
Hans þokki þá helstur við veskisins auð
Óglöggu fljóði óheppileg gleymska
Gagnslaus uppgötvun er sjálf lá hún dauð

Heilræði handa þér systir í ljóði
Hafi hann ei hugmynd um huga þinn
Gakktu á braut ólíkt fávísu fljóði
Er féll fyrir fánýtan frostprinsinn