Það þykja mér tíðindi að Dal þyki að sé vegið með ófínum kveðskap á Huga (þó jafnan hafi sjálfur gert landi og þjóð hátt undir höfði með framúrstefnulegum hendingum og dásemdar draumhyggju) þrátt fyrir að ógrynni kveðskapar af fátæklegri hugmyndaauðgi sé hér að finna.

Ég geri ráð fyrir að orðbragð það er vér brúkuðum (rímar einmitt við kúkuðum) hafi farið öfuga leið upp til viðkvæmra heila-tauga og viljum vér í auðmýkt óska oss fyrirgefningar allra þeirra viðkvæmu urta er berja þennan vef augum.

Það verður þó að teljast einkennilegt að jafn geðprúðir pennar skulu ekki kvarta til “þar til gerðra yfirvalda” á Huga ef ósóminn er svoleiðis farinn að vella yfir tin-barma að jafnvel himinháum fjalladrottningum og skoppandi vorlækjum er gróflega misboðið.

Hér er að lokum smáræði til þess að ylja þér um hjartaræturnar.

Eins og blóm í brattri hlíð
bjó hún ljúfust, gullið blíða.
Ástaróm í óða-hríð
ég syng til hennar, Dalsins fríða.

Megi Guð og góðar vættir fylgja þér á vit Kárahnjúka og Krists, yðar einlæg… Rebekka.