Hugurinn týndist í fávísum stöðlum
Vitinu slátrað af andlausum böðlum
Böðlum, í speglinum mínum þeir bjuggu
Þeim böðlum er vitfyrrtir dauða mig hjuggu
Fár sá þó eftir mér, yfir miklu þá móðu
Sendi fingurinn á móti, veri þeim að góðu
Bros á vör í dauðann, brátt mun ég upp vakna
Mun sýna þeim hver var, er þeir gleymdu að sakna
I love Stan, Stan loves ham… ham I am!