Hér eru tvö ljóð til sömu mannsekjunnar, og nú spyr ég ykkur; hvort finnst ykkur betra?


Man ég þegar við vorum litlar
klettarnir svo stórir
út um langa fjöru trítlar
tásur og fætur fjórir

Man ég elsku systir mín
við rifumst, fýldumst, slógumst
þó ríkti ávalt mín ást til þín
og gerir áfram er við eldumst

Nú er ég stór og þú ert stærri
fjaran stutt, klettaskerið litla
en minningar verða aldrei færri
þær ávalt huga minn munu kítla



Og hér er svo hitt:


Ó systir

Man ég þegar klettarnir voru stórir
fjaran svo löng
og trítlandi tásur litlar,
systir

Ó frænka

man ég þegar
við rifumst, hlógum
sættumst, slógum,
frænka

ó vinkona

ég sé í þér
traust
kærleik
og fegurð

og mundu vinkona;
Að fátt er fallegra
en fegurðin sjálf