hvert sem vindurinn blæs mér blítt
berst ég með honum í allar áttir
hvar sem ég enda – kuldi eða hlýtt
eru opnaðar upp allar gáttir…

bóheimskur berst ég með straumum
byrja á stöðum sem ég fer aftur frá
fylgi minni líðan – fylgi mínum draumum
feykist um og snýst sem lítið strá…

listirnar stunda ég stundunum saman
sterkt er listamannseðlið í mér
með breitt bros og málningu í framan
mun samt ei dvelja að eilífu hér…

…

hjarta mitt er létt sem lítill fugl
lyftist og feykist ljóshratt um allt
fer ekki aftur – í vanafesturugl
þar sem persónufrelsi mitt er falt…

…

þó bóheimskur sé ég og feykist um allt
er ég aðeins mennskur sem aðrir menn
þó hjartað sé létt – er hjarta mitt falt
hef ég æ elskað – og elska þig enn…

bóhemskur fáviti væri ég að fara
fara burt frá þínum hlýju höndum
en hugur minn heldur áfram að stara
hvernig er lífið í fjarlægum löndum?

þó vindurinn feyki mér hingað og þangað
finn ég hvernig rætur mínar halda mér
þó burtu mig langar – og hefur æ langað
liggur hjarta mitt glatt í návist þinni hér…

…

stórborgin Bóhem – sem aldrei situr kyrr
sterk eru áhrif hennar á tilfinningaverum
býður mér blítt inngöngu inn um hennar dyr
og bólstruð rúm í hennar vistaverum…

en ég get ekki farið…
ekki frá þér…
tek því af skarið…
og dvel lengur hér…

bóheimski hugur minn gefst upp og þagnar
hefur myndin af þér í hjarta mér unnið
ég staldra enn hér og hjarta mitt fagnar
hugmynd um Bóhem hefur kviknað og brunnið…


-pardus-


***Fjallar sem sagt um þá löngun að fara til útlanda og upplifa Bóhemskt líferni sem listamaður og það að geta ekki farið vegna ástar á stelpu sem dvelur enn á sama stað - ekki beint byggt á eigin reynslu… engu að síður held ég að það sé smá Bóhembúi í okkur öllum hérna á ljóðum ;)***