Ó þrýstu á mínar bólur.
Þú íðilfagra dís
Bólur á baki
í paradís.

(En að öðrum málum sný ég mér og kasta frá mér unglingsáraamsturs-plastsfegurðarmæðunni. Þessi millikafli varpar ljósi á torskilt líkingarmál mitt og afturbakaða bragfræði. Því hvað er ljóðskáld ef það býður ekki notaleg ummæli um ljóð sín, svona með kaffinu.
Fyrsta ljóð mitt fjallar um það amstur sem fylgir blautum dagdraumum og fölsku fegurðarímyndinni, sem m.a. einkenna unglingsaldurinn, það geislar þó af sjálfsöyggi þar sem að viðkomandi sættir sig við bólurnar sínar *er stoltur af þeim.*)

Hvað veit roskni maðurinn?

Hann heldur á skilti
Hrjúfur, þó prúður.
Með minningu af pilti
Misskilinn trúður?

En nú er allt runnið fyrir borð.
Hann hefur rétt á sínum skoðunum.

(útbrunninn byltingarsinni?)

Sveittur ég á fótum er,
mun ég bráðum æla.
Erfitt er að runka sér,
kemur soddan bræla.

(Þetta ljóð speglar tilfinningar mínar til andvöku)

Lifið heil!