Þegar roða skrýddum skýjabólstrum
stormar feykja um hæstu tinda,
sólstafir ærslast yfir hamraborgum
í eilífðar dansi birtu og skugga,
og gilbúanns í úfnum klakaböndum
bjarmi sólar frerajötna gylla,
þá fjallið fagra í vetrarhöndum
ægi fögrum myndum hugann fylla.