Finn ekki fyrir fótum mínum
síðan þú hvarfst,
ein og yfirgefin
græt
á meðan raddirnar nálgast,
í myrkrinu.

Nístandi sársaukinn heltekur mig,
og ekkarnir brjótast fram.
Tárin sem ætluð voru þér,
hurfu líkt og sólin hvarf sjónum mínum.

Fingurnir dofna og blána,
allt verður hljótt.
Usss….
Raddirnar þjarma að mér
í myrkrinu,
hjarta mitt stöðvast af hræðslu.

Og andvarinn leikur um síðasta tárið,
sem frýs í minningu
á vanga mínum og hvístlar,
svo undurblítt…

Ekki vera hrædd…
Ég elskaði þig alltaf…