Eins og gengur og gerist þá stundar fólk það af gömlum vana,
að raða sér niður í pör, pakka sér inn í tuskur á trjébekkjum,
límast saman í óákveðinn tíma, gliðna í sundur og finna sér
annan maka.

En þegar það er komið úr samhengi við nútíðina, þá sættir
það sig við þáverandi niðurröðun í púsluspili lífsins,
niðursuðudós alheimsins. Það hættir að hugsa um
takmarkanir, eignast meðlim að eignum sínum svo það geti
skriðið ofan í trékistu og hætt að reikna öll þessi
stærðfræðidæmi sem að koma innpökkuð í umslagi með
plastglugga á. Og þá taka meðlimirnir við þessarri kvöð
ættmenna sinna, senda lausnirnar árlega til stofnana sem að
senda þeim reikning ef svörin eru vitlaus.

Þórgnýr Thoroddsen