Fimbulháa fjallatinda,
glitra stafir sólar yfir,
spegilslétta tjörn á vegi.

Álfamærin ein á nóttu,
illa líður manna lesti,
löngum kann hún menn að leiða.

Hefur átt sér bú í bergi,
börnin smá við yndi una,
á bökkum eyja meyjan dvelur.

Vá er yfir manna verkum,
hatur fylgir hönd við vinnu,
von um miskunn enga gefur.

Djöfull fylgi fjandans vélum,
vatns að sökkva vill hún öllum,
flæði bæði blóð og vatn.

Bergmál orða meyjar deyja,
djúpt í klingjum gulls og silfurs,
drukknar djúpt í sögu þjóðar.