Umlukin manneskjum greip hún mig, krumla einsemdarinnar. Sett í fangelsi, smíðað af fólki sem sá mig ekki. Sit þar með ófreskjum en hræðist ekki því þarna fann hjarta mitt frið….
Flott en sorglegt ljóð, á þann hátt sem ég skil þetta, þá er þetta um hvernig einsemdin og aðferðin sem maður lokar stundum sjálfan sig af gefur manni frið. En svo þarf aftur á móti að passa sig á að verða ekki “háður” einsemdinni og að loka sjálfan sig af, því það er auðvitað ekki hollt fyrir neinn!
Hugi notar vefkökur til að bæta notendaupplifun á vefsíðunni og greina umferð um hana.
Einnig hefur Hugi uppfært persónuverndarstefnu sína. Skoðaðu stefnuna hér..