sem eins og í skrúðgöngu
villast eftir rangölum svartrar samvisku
Sjá er gerilsneydd gleðin
lekur af dauðum andlitum þeirra
og heimskra manna háttur
leikur óvita huga þeirra grátt
Og þeir leiða sjálfa sig
eins og saklaus lömb til slátrunar á eigin sál
ginna með sér þá hólpnu
og ýta þeim fram af hengiflugi geðveikinnar.
Þar sem fallið er endalaust,
eða þar til seinasti söludagur þessa auma lífs
rennur upp.
—–