Ég er eiginlega sammála þér, ég á ekki Widescreen sjónvörp og allar myndirnar mínar nema Snatch eru Widescreen og þarmeð myndin andskoti lítil. Samt er maður ekki að minna af neinu, ég prófaði einu sinni.. ég á Glaidator á VHS/DVD og skoðaði hvað sást á ýmsum stöðum í myndinni og það sást líka í DVD ef ekki fleira af staðnum. Þannig að ég efast um að það sé verið að klippa eitthvað burt, bara minnkað.<br><br><br>sigzi | <a href="http://sigzi.svavarl.com“>sigzi.svavarl.com</a> | <a href=”mailto:sigz@simnet.is“>sigz@simnet.is</a> | <a href=”http://www.hugi.is/ego/bigboxes.php?box_type=userinfo&user=sigzi&syna=msg">skilaboð</a><br><br>
<i>Vonbrigði eru uppsafnaðar væntingar..</i><br>- sigzi, 2001

Allar bíómyndir, síðustu hálfa öld, hafa verið teknar upp í ‘widescreen’. Widescreen er reyndar nokkuð teygjanlegt hugtak en almennt þýðir það hlutföll sem eru ‘breiðari’ en 4:3 (1.33:1) sem eru notuð á sjónvörpum og myndum sem gerðar voru fyrir 1950.

Forsaga málsins er sú að í árdaga kvikmynda setti akademían staðal sem var 4:3 á stærðar hlutföll kvikmynda. 35mm filmur eru svo einmitt í þessum hlutföllum og var þetta notuð nær eingöngu framan af.
Þegar sjónvarpið kemur til sögunnar þá er akademíu standardinum fylgt og allt sjónvarpsefni er í 4:3.
Þar sem kvikmyndaframleiðendur voru áhyggjufullir um að sjónvarp myndi gera út af við bíó fóru þeir út í að alls konar ‘gimmick’ til að gera bíóferð frábrugðna sjónvarpsefni. Dæmi um þetta eru 3-D myndir o.fl.
Þannig að um ~1950 fara að koma fram ‘widescreen’ myndir. Nokkur stærðarhlutföll voru notuð en vinsælast varð Cinemascope sem er 2.25:1. Þetta er reyndar nokkuð dýrt þannig að algengt var að gaman myndir og drama væru í sirka 1.85:1 og er svo enn.

Til að koma ‘breiðari’ mynd fyrir á venjulegri 35mm filmu þarf að annaðhvort þjappa henni eða klippa neðan af henni. Þannig eru myndir sem teknar eru upp í 1.85:1 yfirleitt með ‘málað yfir’ efsta og neðsta hluta myndarinnar sem var tekinn upp. Þannig er nóg að bæta bara þessum hluta aftur við þegar sýna á mynd í 4:3 og ekkert tapast. Þessu fylgir þó sá ókostur að leikstjórinn spáir yfirleitt ekkert í því hvað sést eða sést ekki á þessu dauða svæði þannig að stundum koma ‘goofs’ í ljós í 4:3 útgáfunni. Einnig skemmir þetta uppsetningu atriðsins sem leikstjórinn sá fyrir sér og getur því 4:3 útgáfan ekki talist ‘sýn leikstjórans’.
Ef mynd er þjappað á filmuna þá þarf anamorphic linsu til að sýna hana. Linsan ‘afþjappar’ þá myndana þegar hún er sýnd og verður hún mun breiðari en hún er á filmunni.
Eina leiðin til að koma slíkum myndum í 4:3 hlutföll er að klippa af hliðunum (svo kallað pan and scan). Þar sem myndin fer úr 2.25:1 í 1.33:1 þá er augljóst að næstum helmingur myndarinnar tapast!!!

Þegar mynd er á DVD í widescreen formati þýðir það að hún er breiðari en 4:3. Þar sem DVD formatið styður aðeins (eins og sjónvarps staðlar) aðeins 4:3 ramma þá er þetta ýmist gert með því að hafa einfaldlega svartar rendur efst og neðsts eða með því að þjappa myndina úr 16:9 hlutföllum í 4:3 og láta svo annað hvort widescreen sjónvörp teygja aftur úr myndinni (og fá þannig aðeins betri upplausn en ella, kallast anamorphic diskar) eða spilarinn sér um að breyta myndinni þannig að hún birtist óbjöguð í venjulegu sjónvarpi.

Þó svo að myndir sem teknar eru í 1.85:1 virðist fylla út í widescreen sjónvörpin þá gera þær það reyndar ekki alveg og myndir teknar í 2.25:1 eru langt frá því þannig að ekki einu sinni þeir sem eru með widescreen tæki sleppa við svörtu rendurnar.

Ástæðan fyrir Widescreen tækjum er nefnilega nýji High-Definition Television (HD-TV) staðalinn sem notast við hlutföllinn 16:9 og eru diskar anamorphic diskar því viss framtíðartrygging því að widescreen sjónvörp eru framtíðin.

En hvað mig varðar þá skiptir það mestu máli að ég fái að sjá myndina eins og leikstjórinn ætlaðist til að hún yrði séð.