Ég fór á scary movie í bíó og hún var verri en the cell.

Ég held að fólk sé of fljótt að dæma myndina sem innhaldslaust sælgæti fyrir augað. Það eru ofsalega miklar pælingar í gangi í handritinu þó svo það sé kannski ekki hægt að taka eftir þeim í fyrstu umferð því þá er maður heltekinn af myndmálinu. Til þess að hægt sé að njóta myndarinnar til fullnustu þá þarf maður að sjá hana a.m.k. einu sinni enn, og má sama segja um flestar aðrar kvikmyndir.

Í sambandi við fordómana gagnvart tónlistarfólkinu þá hef ég þetta að segja: næstum því hver einasta neikvæða gagnrýni sem myndin fékk tönnlaðist á því að leikstjórinn var kominn úr MTV-heiminum og að myndin liti út eins og tveggja tíma langt tónlistarmyndband. Þetta er svo rangt og svo heimskulegt að það er vont. Það er rétt að Tarsem, leikstjórinn, gerði Losing My Religion myndbandið og vann fullt af verðlaunum fyrir, en hann hefur ekki gert mörg myndbönd síðan. Hann hefur meira haldið sig við auglýsingar og er ábyrgur fyrir mörgum flottustu auglýsingum sem ég man eftir (m.a. nýlegri Nike auglýsingu þar sem e-r fótboltagaurar sparka í bolta í háhýsi og þurfa að kljást við samúræ-vélmenni og svo springur allt í lokin). Sem sagt, Tarsem er ekki úr MTV heiminum. Og myndin tengist MTV ekki á nokkurn skapaðan hátt. Myndin er hæg og draumkennd, engar hraðar klippingar o.s.frv.

Ég held að The Cell eigi eftir að fá uppreisn æru eftir nokkur ár, svipað og Blade Runner en hún var einmitt gagnrýnd fyrir að vera “style-over-substance” á sínum tíma en er nú talin klassísk vísindaskáldsaga.