Ég grét líka á Armageddon. Ég grét yfir því að hafa eytt 700 kalli og tveimum tímum af lífi mínu í þennan viðbjóð.

Ég grét yfir Runaway Bride, að þurfa að borga 650KR fyrir miðan!!!

IndyJones

Ég er meira svona gæsahúðmaður frekar en að tárast. Ég fékk gæsahúð á Braveheart(endaatriðið) og svo fékk ég rosa gæsahúð þegar ég sá In the name of the father( líka lokaatriðið þar) og síðast en alls ekki síst The Shawshank Redemption atriðið( ég segi ekki hvað því það gætu verið aumingjar þarna úti sem hafa ekki séð hana) jú og auðvitað The Usual Suspects atriðið.

Cactuz******

Ég hef aldrei tárast eins mikið og þegar ég sá myndina The Green Mile. Myndin er full af tilfinningum og tárin fóru að renna niður kinnarnar í stórum stíl þegar John Coffey var látin ganga míluna grænu og talaði um draum sem hafði dreymt.
Það var svo sorglegt, sniff.

Og talandi um gæsahúð þá fékk ég gæsahúð lífs míns í endaatriðinu í The Sixth Sense.

það er nú ekki bara nóg að ég tárist nánast yfir öllum myndum, heldur grenja á a.m.k. þrisvar í viku yfir einhverjum sjónvarpsþáttum sem tröllríða öllum stöðvum landsins. Vinir mínir gera MIKIÐ grín að mér, vikulega. Ég veit ekki hvað það er en ef bara einhverjum líður eitthvað illa, í raunveruleikanum eða ekki, þá bara get ég ekki annað en grátið með. Ég get nefnt t.d. eina mynd (hálfskammast mín fyrir að segja frá þessu, EN ég var ekki búin að sofa í 1 1/2 sólahring þegar ég horfði á hana….)sem ég grét, hágrét allan tíman yfir. Bara ef einhver var góður við einhvern eða vondur við einhvern í þessari mynd þá bara bwaaaaaaaaaaa…….waaaaaaaaa, endalaust. ókei, prepare yourselfs, …Babe pig in the City…ég veit, ég veit…… say no more, það er búið að gera nógu mikið grín af mér út af þessu, please spare me. ;) Mér leið líka eitthvað hálfilla þegar ég horfi á þessa mynd, kannski var það bara málið.
kv-
–H “snökt”

Þá sjaldan sem ég tárast yfir myndum þá virkilega byrjuðu tárin að streyma yfir myndinni The Green Mile þegar John Coffey var að ganga síðustu metrana á grænu mílunni.

Ef ég hef einhverntíma tárast yfir bíómynd þá er það myndin “Midnight Express” sem er ein raunverulegasta og ógeðslegasta mynd sem ég hef séð. Hún fjallar um ungan Bandarískan mann sem reynir að smygla hassi frá Tyrklandi. Hann er svo handtekinn og dæmdur í ævilangt fangelsi. Myndin sýnir svo ótrúlegt harðræði í þessu Tyrkneska fangelsi. Myndin er byggð á sönnum atburðum og ég hvet alla sem ekki hafa séð hana að drífa sig í því.

Ég fór að grenja á Lion King þegar pabbi simba deyr, ég tárast við að hugsa um það :(

Mér langar bara að skamma strákana í byrjun sem voru að útúrsnúa út úr umræðuefninu!!!
Ég tárast á öllum myndum sem eru til þess gerðar…
Og hver grét ekki þegar Mufasa dó… það var yndislegt atriði.
Ég græt reyndar mest yfir einu smásögu sem ég á, það er nóg að ég sjái eina línu úr sögunni ég græt allan daginn. En myndir geta líka verið fínar til þess.

Það að tárast yfir bíómyndum finnst mér mjög eðlilegt og í raun mjög gefandi. Persónulega er ég ekki mikið fyrir svokallaðar vælumyndir og ég táraðist svo sannarlega ekki yfir Gladiator sem mér fannst hræðileg mynd. En þegar ég sé myndir eins og American Beauty og True Romance, svo eitthvað sé nefnd, get ég vart haldið tárum yfir fegurðinni sem kvikmyndin nær að skapa innra með mér. Ég grét ekki yfir því að Spacey skyldi deyja í American Beauty heldur yfir öllum textanum sem hann fór með í kjölfarið. Sama á við með True Romance.

Kvikmyndir eru ákveðið listform sem of oft fer yfir í eitthvað ‘commercial’ en það sama má segja um öll önnur listform. Þegar kvikmynd nær að æsa upp tilfinningar innra með þér, svosem sorg, reiði, gleði eða greddu þá veistu að þessi kvikmynd var gerð af einhverju meira en bara peningagræðgi. Þetta á þó auðvitað ekki við Armageddon eða Gladiator sem augljóslega voru peningagildra. Ég kann ekki alveg að útskýra það en ég held að það hafi eitthvað með gáfur áhorfenda að gera, eða reynslu við kvikmyndaáhorf. Því ég trúi því að maður geti æfst í því að horfa á kvikmyndir og í að hlusta á tónlist, þótt ótrúlegt megi virðast.

Húrra fyrir góðum kvikmyndum.

- Karl Ingi

E.T var lang sorglegust og þá komu tár..

Ég tárast alltaf yfir sorglegum myndum, sérstaklega ef fólk er að missa börnin sín,eða maka í myndunum, ein mynd er sérstaklega sorgleg og það er “Ghost” og ég get ekki horft á hana nema fara næstum að háskæla. Mér finnst engin skömm að því að tárast yfir myndum og finnst það bara lýsa miklum tilfinningum og meðaumkum yfir líðan annara