Þetta er umfjöllun mín um The Core tekin beint af www.kvikmyndir.is

Hvað getur verið betra en setningin The Core has stopped spinning …, kannski The only way out is in.
Húrra! fyrir að gera bestu grínmynd ársins Jon Amiel. Þegar ég fór að sjá The Core áðan hafði ég ekki miklar vonir um að hún væri góð, eiginlega bara engar. Myndin olli mér ekki vonbrigðum hún var vond.
Hefst þá reiðilesturinn:
Tölvuteiknunin sum hver var það slæm að 10 ára frændi minn hefði farið létt með að gera betur í 3D Studio Max
Tónlistin var hlægileg. Hún var OF dramatísk, í stað þess að auka tilfinningarnar í atriðinu gerði hún atriðið hlægilegt.
Fræðar myndarinnar styðjast ekki við beztu eðlisfræði kunnáttu heimsins, og svo var handritið ekkert til að hrópa húrra fyrir. Myndatakan var stundum til skammar. Dæmi: Í atriði þar sem fólk er að flýja undan … heldur einn karkterinn á DV-myndavél sem er klippt yfir á hér og þar í atriðinu. Þetta átti að sýna einhvurskonar múgæsingu en var bara hræðilegt.
Maður vissi strax í byrjun hvurjir mundu lifa ferðina af, og almennt séð var myndin mjög fyrirsjáanleg.
Áhugavert að engin sérstök ástarsaga var ofin inn í fléttuna eins og í flestum öðrum svipuðum myndum (Pearl Harbour, Armageddon). En engu að síður tókst að vefa inn sögu gamalla vina sem voru orðnir óvinir, sögu um valdabaráttu og sögu um manneskju sem þarf að sanna sig fyrir sér sjálfri.
Reiðilestur hættir.
Ég bjóst við mjög lélegum leik en raunin var sú að leikurinn var almennt ágætur.

Lokaorð: Ef þú hefur gaman af myndum sem vilja vera dramatískar/heimsenda- myndir en enda sem klúður sem hægt er að hlæja að er þetta myndin fyrir þig. Annars ekki.