Pí er góð mynd en Requiem for a Dream er miklu betri.

Þetta er nú ekkert svakaleg grein.

Requiem for a Dream er mun betri. Enginn vafi þrátt fyrir að Pí sé mjög góð. Mér fannst nú Jared Leto og Connely mjög góð en senuþjófurinn var samt Ellen Burstyn. Það var hneyksli að hún fékk ekki óskarinn.

Hef ekki séð Pi en Requiem for a Dream er ekkert nema snilld, frábær mynd.

Ellen Burstyn er ótrúlega góð í myndinni.

Pi er alveg frábær mynd með góðum pælingum en hennar stærsti galli og einnig hennar stærsti kostur er peningaleysið. Það skín í gegn að myndin er rosaleg guerilla-leg í framleiðslu (Aronofsky lenti í veseni við gerð Requiem því hann fékk ekki auðveldlega tökuleyfi því þeir mundu að hann hafði stolist oft til að taka án leyfis við gerð Pi). En það er líka galli að sum skotin eru næstum óhorfanleg vegna slæmrar töku (helst hægt að kenna filmu og tökuvél um) t.d. *SPOILER WARNING* atriðið þegar wall street liðið kemur upp að Max að nóttu til, ég sá varla hvað var að gerast. En engu að síður frábær mynd
*** 1/2 af 4 hjá mér

Requiem for a Dream er að mínu mati ein besta mynd sem hefur verið gerð. Ég myndi varla vita hvar ég ætti að byrja að tala um hana. Í fyrsta lagi þá er handritið byggt á góðri sögu(að ég hef heyrt) hans Hubert Selby Jr. Darren Aronofsky nýtir sér öll flott visual trix sem hann dregur úr erminni en gleymir ekki því að hann er að segja sögu og sé með persónur skipta máli. Tónlistin! Tónlistin í þessari mynd er svo frábær að ég bara veit ekki hvað. Clint Mansell (sem sá um tónlistina í Pi) fær strengjakvartettinn Cronos Quartet til að hjálpa sér við að búa til bakgrunn fyrir tilfinningarnar sem eiga sér stað í þessari mynd. Tónlistin æi byrjun inniheldur von um betra líf en í lok myndarinnar heyrir maður söknuð þess tíma þegar vonin virtist vera til.
Leikurinn í myndinni er nærri óaðfinnanlegur og skila allir frábærlega af sér, m.a.s. Marlon Wayans. En það er hún Ellen Burstyn sem sýnir þar einn besta leik sem náðst hefur á filmu. Einræðan hennar um einmanleika hennar er í annað skipti sem ég hef tárast yfir bíómynd. Ég hef heldur ekki getað haft neina virðingu fyrir óskarnum síðan að þeir litu framhjá Burstyn á sínum tíma. Ég hafði nú ekki mikla virðingu fyrir en maður þarf að vera í rosalegu sterku sambandi við sinn innri hálfvita til að finnast Julia Roberts í Erin Brokovich betri en Ellen Burstyn í Requiem for a Dream.
Svo vill ég líka skjóta inn að þessi mynd er með flottasta split screen sem ég hef séð, þ.e. í byrjunaratriðinu. (Annað sæti hlýtur atriðið í Rules of Attraction þegar aðalpersónurnar hittast)
**** af 4

Bara út á leigu, takið þær báðar og hafið eitt gott double feature kvöld

ég hélt að Requiem for a Dream væri hljómsveit :-)

haha pí
hver skýrir myndidnar sínar það ??
HaaHaaa

Þetta finnst mér alveg hreint fáránlegur samanburður. Þetta er eins og að bera saman Dr. Strangelove og Spartacus bara afþví að Kubrick gerði báðar. Myndirnar eru alltof ólíkar til þess að bera þær saman. Requiem er ádeila á neyslu og fíkn af öllum gerðum, hvort sem það er dóp, matur eða sjónvarp. PÍ er hinnsvegar frásögn af falli snillings í geðsýki.
Auðvitað eru Aronofsky árhif auðséð í báðum myndum eins og með notkun sjónarhorna og klippingar en þar líkur samanburðinum. Aronofsky tekst ætlunarverk sitt upp í báðum myndunum þannig að gildismat ræður skoðun fólks á þeim báðum og því fullkomlega tilgangslaust og heimskulegt deila um hvor sé betri.

Ég held að metnaðurinn hafi verið meiri við gerð Pí en Aronofsky var orðinn öruggari og skólaður þegar hann gerði Requiem For A Dream. Það er erfitt að gera upp á milli þeirra þegar maður sér stærð mengja þeirra en Requiem hafði meiri áhrif á mann og fékk mann til að hugsa meira heldur en Pí.
Æi það er ekki hægt að rífast um þetta það er betra bara að halda sig við Coke og Pepsi rifrildið sígilda. Coke rúlar!!!!