Ekki bulla félagi. Þetta budget keypti allar tæknibrellur og allan filter pakkann sem var notaður, sem var gjörsamlega vel útfært og allt það. En fokk hvað þið eruð orðnir bilaðir ef þið haldið að e-d budget í heiminum geti keypt hugmyndaflug.

Málið er bara að hugmyndin um “The Matrix” var búin að sjokkera kvikmyndaunnendur og það er ekkert auðvelt að fylgja því eftir. Það sem peningarnir gátu keypt var notað til fullnustu en þú getur ekki krafist til þess af höfundum/listamönnum að þeir framleiði betri verk eftir því sem þú hendir í þá meiri pening. Menn framkvæma einfaldlega alltaf bestu hugmyndina sem þeir fá. Þeir eru ekkert að hugsa betur ef þeir fá meiri pening sko. Mér þætti gaman að sjá ykkur reyna að gera Matrix myndirnar betur.

Ekki það að ég sé einhver sérstakur aðdáandi þessara mynda en ég skil bara mennina á bakvið plottið vel. Öll þessi pressa og allt það.

Málið er að sem ein kvikmynd virkar hún eiginlega ver heldur en í tveimur pörtum. Í fyrsta lagi er nánast ekkert stýlískt samræmi milli Reloaded og Revolutions, þematískt eru þær gjörólíkar og það er í raun ótrúlega lítil fylgni milli myndanna.

Svona til að taka nærtækt dæmi þá samsvarar Lord of the Rings þríleikurinn sér mikið, mikið betur heldur en Matrix tvennan þrátt fyrir að myndirnar séu ólíkar innanborðs. Maður fær tilfinningu fyrir heildarsögu, ferðalanginu og vegalengindinni í gegnum LOTR myndirnar, bæði lengd ferðarinnar og innra ferðalag persónanna.
Það er einmitt eitt grunnvandamálið við Matrix myndirnar: ferill per´sonanna er nánast fullkomlega einvíður. Það er nánast enginn merkjanlegur “character arch” eða persónubogi ef þessu er beinsnúið yfir á íslensku. Neo, sem dæmi, þróast gífurlega lítið á milli mynda, auðvitða kemst hann að ýmsu um heiminn í kringum sig en það eru engin merkjanleg þroskamerki á honum og því eru lokin ótrúlega ósannfærandi á þann hátt að persóna hans gefur aldrei neina skýringu á aðgerðum hans, allar hans ákvarðanatökur virðast byggjast á “I know what I must do” andartökum án þess að neitt í sögunni gefi til kynna afhverju hann kjósi þessar leiðir.
Vissulega er hægt að færa rök fyrir því að þessar undirmeðvituðu ákvarðanatökur Neos blandist concepti myndanna og hvað Neo er í raun og veru en það breitir því ekki að svona persónuuppbygging virkar einfaldlega ekki í kvikmyndaformi og minnir því öll söguframvindan á “cut scene” í tölvuleik sem maður er að horfa á einhvern annan spila.

Sama má segja um aðrar persónur. Morpheus þróast ekkert, sama má segja um Trinity. Eina persónuþróunin sem merkja má í myndunum er í nokkrum aukapersónum í Revolutions og það er einmitt einn af stærri göllum þeirrar myndar. meirihluti myndarinnar fókusar á aukapersónur sem hafa fengið mjög takmarkaða kynningu sem verður til þess að sama hversu hrottafenginn dauðdagi þeirra er eða hetjulega dáðir þeirra verða þá er áhorfandanum í raun alveg sama því að þetta eru bara fyllingarpersónur í það sem ætti að vera mikið stærri saga.
Við eyðum það littlum tíma með aðalpersónunum að maður fer hægt og sígandi að missa meðaumkum með þeim líka og ekki hjálpar á köflum mjög fljótfærnilsega skrifaður díalógur og ótrúverðug ástarsambönd.

Wachowski bræðurnir svara síðan svo fáum spurningum um söguheiminn sem þeir sköpuðu og skilja eftir sorglegt magn lausra enda úr Reloaded (sem a.m.k. bauð upp á mikið magn áhugaverðra túlkanna) að áhorfandinn gleymir um hvað í raun lokaorrustan snýst og er því lokaútkoman dauf þrátt fyrir fullt af fínum tæknibrellum. Spurningun um frelsun mannkynsins úr ánauð vélanna sem var aðalkonsept fyrstu myndarinnar og einhvernvegin það sem maður bjóst við að yrði vendipunktur sögunnar samkvæmt framgöngu hennar er svarað á gífurlega snautlegan hátt í lokaatriði mydnarinnar, virðist nánast vera triði sem bætt er inn eftir á, svo ómerkilegt er það.

Sama hvað fólki finnst um lausa enda og mikilvægi þess að fólk fái að túlka sögu eftir eigin höfði út frá symbolisma og vísbendingum sögu þá skilur Revolutions gríðarlega lítið eftir sig og í staðin fyrir að vera áfjáður í að hugsa um myndina og sjá hana aftur til að reyna að fá sém réttasta mynd af hugarheimi bræðrana þá er mðaur skilinn eftir með þá tilfinningu að þeir hafi haft jafn litla hugmynd um hvert saga þeirra stefnir og áhorfandinn. Einhver hefði átt að neyða þá til að horfa á Mulholland Drv. eftir David Lynch sem gott dæmi um mjög opna og táknræna mynd sem hægt er að pússla saman til að fá heilstæða mynd af konsepti og söguframvindu!