Fín grein. Skilja ekki allir hvað Producer gerir.

Góð grein.:)

Já, þetta mndi kallast hin almenna leið að því að gera kvikmynd. En það sem einkennir kvikmyndalandslagið hér heima er klíkuskapur og það að við þurfum að díla við hálf absúra kvikmyndalöggjöf. Það er t.d. einstaklega illa hlúið að grasrótinni hér heima, þ.e. stuttmyndagerðinni en hún er látin sitja alfarið á hakanum og virðist vera sem litið sé á þessa grein sem nokkurskonar hobbý fyrir 13 ára krakka sem eru að leika sér með vídjóvél afa gamla…og hefur þessi grein að vissu leitið orðið þessi fyrirframákveðna steríótýpa vegna skorst á fjármagni og aðbúnaði.

Síðan hefur Kvikmynasjóður,eða kvikmyndamiðstöð íslands heitir þetta apparat víst í dag, slæmt orð á sér að styrkja ekki handrit sem þykja of nýjungagjörn, þ.e. stíga of langt frá sannaðri formúlu sem verður auðvitað til þess að fjölbreitileikinn og með honum markaðsvirði íslenskra kvikmynda stendur í stað.
Það sem ég vonast til að sjá í íslenskri kvikmyndagerð (og jafnvel vera partur af) eru íslenskar kvikmyndir sem eru menningarlega óháðar og snúast ekki allar í kringum íslenskar steríótýður að gera steríótýpulega hluti. Ekki misskilja mig, það er ekkert að þannig myndum, en það er bara svo gelt að allar íslenskar myndir séu svona myndir þar sem mðaur situr, glottur og hugsar “þettu eru nú meiri íslendingarnir”.

Ég geri mér grein fyrir að þetta er orðið dáldið “off topic” og er eiginlega mikið mun meira sem mig langar til að setja út á hið íslenska kvikmyndakerfi, kannski að ég skrifi grein við tækifæri.

En já, það sem greinir frábæra kvikmyndagerðarmenn frá öðru fólki er, að mínu mati, að miklu leiti hæfileiki sem ég veit ekki hvort að er meðfæddur eða æfður, en þetta er nokkurskonar “minds eye”, þ.e. að geta´skynjað sjónrænt í heilanum á þér hluti eins og handrit eða hugmyndir, þ.e. getað komið mðe góða hugmynd, skrifað handrit og síðan spilað fullkomna útgáfu af þessari hugmynd inn í hausnum á þér, fullklippta og alles. Þetta er hæfileiki sem ekki allir hafa og ég tel að sé ótrúlega mikilvægur. En eins og Deeq sagði líka fáum við oft hugmyndir, misgóðar hugmyndir, en einhvernvegin vitum við alltaf þegar við fáum þessar virkilega góðu og þá er málið að grípa hana, gleyma henni ekki, en það er líka mikilvægt að melta hana, hugsa hana út í gegn þangað til þú ert búin/n að negla niður hvaða sögu þú vilt segja áður en þú byrjar að skrifa…og jú, það er mikilvægt að skrifa handritið þitt oftar en einu sinni og oftar en tvisvar. Bíómyndir eru oft skrifaðar allt að 8 sinnum áður en skothandritið er neglt niður.

Síðan er það spurningin um kvikmyndaskóla, ég er persónulega á þeirri skoðun að þeir séu tilgangslausuir fyrir íslendinga, vissulega lærur þú grunnatriði kvikmyndagerðar en ég er ekki viss um að það sé þess virði að borga 350 þús. kall önnina fyrir það. Ég held að það sé lang, lang best að prufa bara og prufa og reyna og sjálfmennta sig eins mikið og auðið er. Lesið bækur, lesið netið, takið upp sjálf og reynið ALLA “asnalegu” valmögleikanna“ í valmyndinni á DV kamerunni ykkar, HORFIÐ á bíómyndir, stúderið þær, sjáið hvernig þær eru klipptar, hvernig kameran hreyfist, litanotkun, vinklar, staðsetning leikara, fókusnotkun, hröðun o.s.f.
Horfið líka á vondar myndir, reynið að sjá hvar hún feilaði, hver mistökin voru. Fólk segir alltaf að mistök séu besti skólinn, betra að læra af mistökum annara en sínum eigin. Reynið líka að finna handrit af bíómyndum til að lesa, það er aragrúi af þannig síðum út um allt.
Reynið síðan að koma ykkur í einhverskonar íhlaupavinnu á bíómyndasetti eða bara fáið að fylgjast með, það er ótrúlega góður skóli að fylgjast með hvernig heitl crew vinnur saman og hvernig svona tökur fara fram, og saíðan skoaðar ekki að vera með einhverjar bíómyndir á vinnuferlinum þegar maður sækir um styrki (jafnvel þótt það sé bara ”aðstoðarmaður aðstoramans proppsara“).

Og þegar loksins er komið að því að taka upp þína eigin mynd sem þú leikstýrir er mikilvægast fyrir þig að þú hafir skýra sýn á það hvað þú ætlar að gera, að það sé búið að plana allt og myndin sé fræðilega séð tilbúinn…bara eftir að skjóta hana ;) og að hafa alltaf gríðarlega gott sjálfstraust og trú á því sem þú ert að gera, ef að þú getur ekki sýnt crewinu þínu og leikurum að þú trúir á þitt eigið verkefni þá hafa þau enga ástæðu til að gera það og myndin verður ekki nærri því eins góð og hún hefði getað orðið.

Að lokum við ég mæla sterklega með bókinni ”Rebel without a crew“ eftir snillingin Robert Rodriguez sem hefur gert myndir eins og El Mariachi, Desperado, seinni partinn á ”From dusk till dawn" og Spy Kids seríuna. Bókin fjallar um hvernig hann, vopnaður $7000 gerði sína fyrstu mynd, El Mariachi sem gerði hann að alvöru nafni í Hollywood. Aðgerðarfræðin í þessari bók á ekki endilega við okkur íslendinga en hún veitir engu að síður ótrúlegan innblástur.

Að byrja greinina á “Fynnst” en ekki “finnst” er nú alveg hrikalegt!

:Þ