Byrjunin


Góðir lesendur, setjið ykkur í stellingar. Þið eruð rétt í þessu að fara að upplifa hreina og tæra snilld. Ég ætla að taka ykkur í ferðalag. Ferðalag um hug minn, þar sem svör eru við öllu. Ferðin mun verða höst á tíðum,, þannig að ég ráðlegg ykkur að spenna beltin og halda ykkur líka ef nokkur kostur er. Sumir munu heltast úr lestinni, gleyma sér yfir undraverðum vísdómnum. Ekki örvænta elskuðu spjallverjar, öllum verður á. Ég er einfaldlega of stór biti í kjaft fyrir suma. Fyrir þá sem höndla ekki hið óeðlilega magn af gáfum, jafnt sem svörum við leyndardómum, lífsins er ilmsalt við bæði gagnaugun. Njótið vel.

Mitt ástkæra knattspyrnulið, Liverpool Football Club, var eitt sinn stórveldi. Það var sú tíð er það réði öllu á vellinum. Liðsmenn andstæðinganna fylltust skelfingu við það eitt að heyra minnst á ljónagryfjuna, heimavöll Liverpool, Anfield. Bikaraskáparnir fylltust af hvers kyns silfri og sigur var orðinn að hversdagslegum viðburði.

Sú er ekki raunin lengur. Stjarna liðsins er í frjálsu falli. Þyngdaraflið er henni einfaldlega um megn og hún þýtur hratt til jarðar. Ekki einu sinni Magnús Ver gæti stöðvað hana miðað við fartinn. Slík var hæðin.

Liverpool er ekki stórveldi. Margir stuðningsmenn kunna að neita þessari augljósu fullyrðingu. Þar af leiðandi ætla ég hér og nú að koma með nokkur dæmi sem sýna hversu augljóst þetta allt saman er.


Dæmin


Fyrsta dæmið. Ungur drengur hleypur um götur Reykjavíkur, með bolta í hönd. Lífsgleðin skín úr óhörðnuðu andlitinu. Hann nýtir hvert einasta tækifæri sem gefst til að fara út að leika sér í fótbolta. Jafnt einn, sem og með vinum sínum. Hans uppáhaldslið í íslenska boltanum er KR, og hans eftirlætisleikmaður Guðmundur Benediktsson. Að hans mati besti leikmaður KR-inga.

Glöggir lesendur taka eftir að þarna er eitthvað sem einfaldlega stemmir ekki. Hvað skildi það vera? Jú, punkturinn um að Guðmundur Benediktsson sé besti leikmaður KR-inga. Fyrir það fyrsta er hann hættur að leika með liðinu. Í öðru lagi er hann einfaldlega ekki svipur hjá sjón. Lenti í erfiðum meiðslum og hefur ekki náð sér á strik síðan.

En, það þýðir ekki að minnast á þetta við grey barnið. Hann er svo blindaður af ást á Gumma að hann harðneitar að viðurkenna að hann sé horfinn á braut, hvað þá að hæfileikarnir séu farnir sömu leið.

Og núna, útskýring á dæminu. Litli strákurinn er ágætis samsvörun við flesta stuðningsmenn Liverpool. Þeir eru einfaldlega svo blindaðir af ást á liðinu mínu að þeir sjá ekki sannleikann. Ljósið. En örvæntið ekki, eftir örfáar mínútur verð ég búinn að leiða ykkur veg viskunnar. Og þá verður allt í góðu.

Liverpool er svo eins og Gummi Ben. Lið sem sýndi svo sannarlega mikla hæfileika, en svo fór allt í hundana. Liðið lenti í mikilli lægð, Gummi Ben í meiðslum. Liðið hefur ekki unnið ensku deildina í 15 ár, Gummi ekki gert neitt af viti í boltanum síðan árið 2000.

Dæmi tvö. Flestir hafa heyrt minnst á þegar SÍS liðaðist í sundur árið 1951. Svo mikil voru ítök Sambandsins, eins og það var kallað, að það var á góðri leið með að verða sjálfstætt ríki innan ríkisins. Svo kom á daginn að það gat ekki staðist verslunarfrelsi, rauntryggingu og raunvexti.

Sambandið var allt í öllu í íslensku viðskiptalífi. Þeir voru án nokkurs vafa stærsta fyrirtæki Íslands þegar þeir voru og hétu. Enginn komst með skrúflyklana þar sem þeir höfðu rærnar, ekkert ólíkt yfirburðum Liverpool á síðustu öld.

En, svo gerðist það sem enginn bjóst við. Sambandið stóðst eins og áður sagði ekki verslunarfrelsi også videre, ekkert ólíkt því þegar Liverpool hætti að geta unnið deildina. Hversu margir minnast á Sambandið sem stórveldi í íslenskum viðskiptum? Enginn. Ástæðan. Það stundar ekki lengur viðskipti. Ekki frekar en að Liverpool vinnur deildina.

Er þetta ekki að verða sífellt fáránlegra? Þriðja dæmið er stutt og skírt. Ég var með langa nögl á stóru tánni. Svo, vopnaður kóreskum naglaklippum, stytti ég nöglina. Hún flokkast ekki lengur sem stór. Ástæða. Hún hefur ekki það sem til þarf. Hefur ekki unnið til þess á nokkurn hátt eftir að ég stytti hana síðast.

Þetta sama dæmi má yfirfæra yfir á bóluna sem ég var með á nefinu ekki alls fyrir löngu. Hún var á tímabili það stór að það sást varla í nebbann fyrir henni, en svo fóru hlutirnir að breytast. Smám saman hjaðnaði hún og varð að lokum að engu. Hennar tími var liðinn.

Fjórða dæmið er það rosalegasta. Algjör sprengja sem á eftir að skilja ykkur eftir með tárin í augunum nagandi neglurnar upp að kviku. Augu ykkar munu opnast eins og hóra fyrir kúnna og þið munuð skilja hvernig málin standa. Þið munuð hylla mig sem höfðingja, sækjast eftir að komast í bólið með mér. Ég er hógvær.

Rómarveldi hið forna varð til þann 21. apríl, árið 753 fyrir Krist. Það hrundi svo árið 476 eftir Krist.

Jörðin varð til fyrir um það bil 4,7 milljörðum ára. Hún er ekki fallin. Ekki enn.

17. apríl árið 1888 var enska deildarkeppnin sett á laggirnar. Það er ennþá til ensk deildarkeppni

Liverpool liðið var stofnað árið 1892. Liðið vann síðast deildarmeistaratitil árið 1989.

Skellum okkur núna í hlutföllin. Þannig er nefnilega málum háttað að hlutfallslega er styttra síðan Róm féll en Liverpool vann síðast deildina. Fyndið ekki satt?

99,99996757% af jarðsögunni, vitanlega fram til dagsins í dag, var liðin þegar Rómarveldi féll. Það kemur á móti einungis 86,324786% af sögu ensku deildarinnar, enn og aftur fram til dagsins í dag, þegar Liverpool vann síðast deildartitilinn. Frisky?

Svo ekki sé á það minnst að afrek Rómverja voru mikið mun merkilegri en Liverpool liðsins. Liðið hafði yfirburði heimafyrir og átti sína spretti í Evrópu, en Rómverjar áttu meira og minna jörðina eins og hún lagði sig. Rómarveldi lifði í yfir 700 ár, yfirburðir Liverpool mun styttra. Samt heyri ég engan tala um Rómarveldi sem stórveldi? Hver skyldi ástæðan fyrir því vera? Róm er vissulega enn til staðar, þó hún hafi ekki gert neitt til að verðskulda stórveldistitilinn.

Og það er einmitt málið. Liverpool hefur, eins og Róm, alls ekkert gert til að eiga stórveldistitilinn skilið áfram. Stórveldistigninni þarf að halda við. Og það hefur Liverpool ekki náð að gera.

Fimmta og síðasta dæmið. Liverpool lifir á fornri frægð. Lítum þá á Bandaríkin. Heimsins valdamesta ríki í dag. Forseti þess er sá maður í heiminum sem mestu ræður. Getur til að mynda ráðist inn í önnur lönd algjörlega eftir eigin geðþótta.

Það er ekki langt síðan þau voru ónumin með öllu. Enn styttra síðan þar geisuðu borgarastyrjaldarnar, ríkti algjört stjórnleysi. Þeir sem halda því fram að Liverpool sé stórveldi eru vitanlega á þeirri skoðun að Bandaríkin séu bara bresk nýlenda uppfull af ribböldum og villimönnum. Þannig voru hlutirnir einu sinni, og forn frægð er náttúrulega það eina sem gildir.

Dæmum lokið, komið að greiningu. Nú ættu jafnvel þeir tregustu að vera búnir að komast að raun um sannleiksgildi orða minna. Ljósið hefur náð til ykkar og sannleikurinn er skýr. Liverpool er ekki lengur stórveldi, eins og ég er ekki lengur sáðfruma. Næsta mál á dagskrá. Ástæðan.


Hvers vegna?


Af hverju er Liverpool ekki lengur stórveldi? Nú, það er augljóst. Liðið hefur ekki unnið deildina nægjanlega oft síðustu ár til að geta flokkast sem stórveldi á enskan mælikvarða. Og hvað þarf til að vinna deildina? Jú, það þarf að sanka að sér stigum. Til að fá stig þarf að vinna leiki. Til að vinna leiki þarf að leika betur en andstæðingurinn, og til að gera það þarf, oftar en ekki, að vera með betur mannað lið. Vel mannað lið samanstendur af góðum leikmönnum.

Þar komum við að rót vandans. Gæði leikmanna. Liverpool hefur einfaldlega ekki á að skipa leikmönnum sem eru nógu hæfileikaríkir knattspyrnumenn til að leiða liðið til sigurs í keppni sem er jafn ógurlega sterk og sú enska. Hvað er þá til ráða?

Svarið liggur ljóst fyrir. Liðið mitt þarf einfaldlega betri spilara. Málið er ekki flóknara en það. Með betri leikmönnum verður liðið betra, það fer að spila betur, vinna leiki, fá fleiri stig og vinna deildina. Lífið er svo ógurlega einfalt.

Ég sagði ykkur í fyrsta póstinum að ég vissi svarið við öllum vandamálum Liverpool. Ég vissi hvað leikmennirnir þyrftu að gera til að leikir færu að vinnast og stigin að renna í hús. Nú, ykkur öllum til ómældrar ánægju, hef ég ákveðið að opinbera svarið.

Ég geri mér fulla grein fyrir hvaða áhrif þetta kann að hafa í för með sér. Sama hvað hver kann að segja er fótbolti nefnilega ekkert annað en leikur. Skemmtilegur leikur, en leikur engu að síður. Gerður með því markmiði að skemmta þeim sem hann leika. Fólk á að spila fótbolta til að hafa gaman. Leikir ganga nefnilega ekki út á að vinna eða tapa. Leikir ganga út á að vera með. Ef annað liðið tapar vinnur hitt. Það gleðst alltaf einhver. Ef ekki væri fyrir töpin væri enginn sigurvegari. Engin gleði.

Nú í seinni tíð hefur glansinn óðum fallið af íþróttinni minni. Peningar spila sífellt stærri þátt og leikmenn eru margir hverjir orðnir sálarlaus viðrini sem líða um völlinn eins og afturgöngur, iðandi í skinninu eftir að hirða vikulaunin. Mér líkar ekki við slíka menn.

Ástæðan fyrir að ég hef ekki opinberað svarið fyrr er einföld. Hreiðsla. Hrein og klár hræðsla. Ég óttaðist að svarið kynni að ganga af íþróttinni dauðri. Yfirburðir Liverpool yrðu ógurlegir, liðið yrði stórveldi á nýjan leik. Andstæðingarnir hefðu ekkert að berjast fyrir, hefðu engan málstað. Liðið mitt væri ósigrandi.


Svarið


En, nú læt ég undan. Svarið er stutt, svarið er laggott. Svarið er skýrt og skorinort, svarið er auðvelt að muna. Leitin að svarinu hefur rekið margan í glötun, dregið lífskraftinn úr mætustu mönnum. Svarið kemur frá hjartanu, svarið læknar öll sár. Svarið hefur hingað til verið leyndarmál, en nú er rétti tíminn.

Spurningin. Hvað þurfa leikmenn Liverpool að gera til að liðið byrji að vinna leiki í ríkara mæli?

Svarið. Leika betur.

Hulio þakkar fyrir sig.

Lifið heil.

Finnið þrjár staðreyndavillur í textanum.