Mér til mikillir furðu komst ég að því að þær upptökur sem mér finnst langbestar eru alveg grýðarlega hráar. Þær koma flestar frá útgáfufyrirtækinu ECM, en þar á bæ er þumalputtaregla að taka svona tvo daga í upptökur og helst ekki meira enn einn í að mixa (a.m.k. samkvæmt wikipedia), galdurinn felst í því að fá bara alveg fáránelga góða tónlistarmenn til að eyða mikilli orku í að æfa verkið upp. Á annari upptökunni frá fyrirtækinu sem er í uppáhaldi hjá mér var heill strengjakvartett búinn að læra og æfa upp tvo Schumann-kvartetta utanbókar (tekur… “smá” tíma), og árángurinn af því að þurfa ekkert að pæla í nótum er einstakur. Á hinni upptökunni var einn hljóðfæraleikarinn í forgrunni (hann skrifaði texta í fylgibæklinginn og spilaði fyrstu rödd í öllum lögunum), í textanum sem fylgdi með kom fram að maðurinn var búinn að vera æfa þetta verk (náttúrulega með hléum, hann hefur gert margt annað frábært þessi maður) frá því hann var sautján ára og m.a. tekið það einu sinni áður upp, en á þessari upptöku var hann um sextugt.