Vá hvað Adago for Strings, Op. 11 eftir Samuel Barber er fáránlega fullkomlega snilldarinnar geðveikt lag.

Ég kynntist því sjálfur fyrir nokkrum árum en eftir að hafa hlustað á það öðru hverju hef ég smám saman komist á þá skoðun að þetta hljóti að vera eitt besta lag sem ég hef nokkurntímann heyrt.. Þótt mér finnist Rachmaninoff samt oftast langflottastur ;)

Lagið er rólegt, en uppbyggingin er hröð en samt róleg. Þegar hátindurinn nálgast er lagið samt þegar búið að komast nokkrum sinnum á hápunktinn, en samt heldur skáldið áfram að byggja upp lagið þar til allt nær algerum hápunkti.
Svo kemur róleg endurtekning á byrjuninni sem kemur eins og vel þegið andvarp eftir erfiðan og átakasaman hápunkt.

Langaði bara koma þessu á framfæri og kynna þetta lag fyrir öðrum sem ekki kannast við það.
Einnig er þetta lag til í öðrum útfærstlum og þá má kannski helst benda á Agnus Dei, en það hefur lagið verið kallað í útsetningu fyrir kór.

Jæja, nú er þetta orðinn allt of langur korkur :) en ég vona að þið njótið góðs af og hlustið á lagið.

Kv. T