Köttinn þekkið þið öll mætavel. Hann er nú ekki eins arðsamur og kýrin eða sauðkindin en ofurlítið gagn gerir hann með því að veiða mýs og rottur og halda þeim í skefjum þar sem mikið er um þær. Kötturinn er annars verukær skepna, kann best við sig í hlýju herbergi og vill kúra þar á mjúkum svæfli á meðan dagur er. Þegar kvöldar fer hann oft á kreik, einkum ef vel viðrar og tekur þá að skyggnast um eftir einhverri bráð, t.d. mús eða spörfugli. Hann læðist umhverfis heimili sitt eða í grennd við það með með allar taugar spenntar tilbúinn að stökkva á bráðina þegar hann er kominn í dauðafæri. Við slík tækifæri kemur best í ljós hve rándýrseðlið er ríkt í honum enda talinn til sömu ættar og tígrisdýrið og ljónið.


Til er líka þjóðsaga meðal araba um sköpun kattarins sem á að sanna það að hann sé á vissan hátt afkomandi ljónsins. Þegar Nói var á siglingu í örkinni sinni forðum daga þá bar svo við, sem ekki er í rauninni í frásögur færandi, að ljónið, sem auðvitað var innan borðs, þurfti að hnerra og þetta var verulega harður hnerri því að út úr annari nös ljónsins þeyttist lifandi skepna og það var hvorki meira né minna en alskapaður köttur. Það er því í örkinni sem kötturinn sá fyrst dagsins ljós.


Það er fullkomið samræmi í allri líkamsbyggingu kattarins enda er hann flestum dýrum fimari. Í öllum hreyfingum hans er dásamleg mýkt. Og áræðinn er hann þegar hann er búinn að skipta skapi á annað borð og hikar þá ekki við að ráðast á það sem honum er meiri máttar. En hann getur líka verið eindæma ljúfur í viðmóti þegar hann vill svo við hafa. Þið vitið að augu kattarins eins og glóa í myrkri. Augun endurkastast þessari birtu og líta þau þá út eins og neistar í myrkrinu.