Ef ég myndi fá mér gæludýr myndi ég hiklaust kaupa mér ættbókarfært dýr. Helsta ástæðan er sú er sú að þá er ég að losna við þann möguleika að dýrið sé með einhvern arfgengan sjúkdóm sem mun drepa dýrið.

Ef köttur A og köttur B eignast afkvæmi C,D og E. Köttur A eignast svo kettlinga með D sem við köllum F og G og köttur D eignast kettlinga með E sem við köllum H og I. Köttur H eignast svo kettling með F sem við köllum Snúður sem þú færð gefins í gegnum smáauglýsingar DV…. Þetta er kannski voðalega sætur köttur og allt það, en miklar líkur er að eitthvað hafi klikkað í genauppbyggingunni út af of miklum skyldleika að hann er mjög líklega mjög heimskur eða þroskaheftur eða þvíumlíkt.

Auðvitað er til fólk sem vill bara fá dýr il að leika við og annast og er alveg nákvæmlega sama þótt dýrið sé það heimskt að það er varla hægt að kenna því neitt, en ef fólk fer og kaupir dýr en kann ekkert að hugsa um dýr er það sóun, finnst mér.

Smá fróðleikur: Vissir þú að Amish-fólkið í Bandaríkjunum er orðið svo brenglað út af skyldleika foreldra að flest (ef ekki öll) börn fæðast með 6 fingur?

Ég get ekki sagt að ég telji eina kisu annarri fremri en kettir hafa mismunandi einkenni og mismunandi fólk sækist eftir mismunandi kisum. Tel ég það í góðu lagi.

Af hverju þú gerir kattaræktendur ábyrga fyrir aflífun kettlinga húskattalæðu út í bæ skil ég ekki alveg. Er ekki hver kattaeigandi ábyrgur fyrir gotum á sínu heimili. Ef ég treysti mér ekki til að finna mörg ný kisuheimili leifi ég ekki kisunni minni að gjóta. Ég argast ekki út í nágrannann sem hafði það af að koma sínum kettlingahóp á ný heimili.

Ég er afskaplega hrifin af norska skógarkettinum. Ég hef lesið að hann hafi orðið til í náttúrinni og feldur hans hafi þróast þannig að hann héldi sem best frá kisunni rigningu og roki. Þegar við mennirnir gerðum hann að húsketti var ekki lengur þessi þörf fyrir þykkan feld og hann byrjaði að týnast. (parast við stutthærða húsketti og týna einkennum sínum). Einhverjir tóku sig til og skipulögðu ræktun til að viðhalda tegundinni. Það þykir mér lofsvert. Er ég þá snobbuð?

Ég held stundum að fólk fái ser kettlinga en hugsi ekki um kostnaðinn sem fylgir. Það dregur bólusetningar, geldun o.f.l. því lítið er í buddunni sem stendur. Fólk sem rukkar lága eða háa upphæð fyrir kettlingana sína er að reyna að sigta frá þessa einstaklinga og koma kisunum á heimili sem vill gefa af sér, ekki bara knús og kjass heldur líka peninga fyrir heilbrigðiseftirliti.

Ég hef grun um að sumir kattaeigendur vilji sem minnstu eyða af peningum í sinn kött og þar af leiðandi endi kettlingar líf sitt of snemma eða fari í Kattholt. ´Eg sé ekki að kattaræktendur beri ábyrgð á lógun húskatta. Ég held frekar að aðrir mættu taka upp ábyrgt kattahald eftir þeim. Kattaræktendur leifa ekki sínum læðum að eignast stjórnlaust hvern kettlingahópinn á eftir öðrum.

Ég veit ekki hvað þú ert gömul eða gamal en ég man að ég hugsaði líka svona þegar ég var unglingur;-)
Húskettir eru misjafnir eins og þeir eru margir og þú veist í raun ekki hvað þú ert að fá þegar þú færð þér húskattar kettling hvað varðar persónu og útlits einkenni. Þú getur verið heppinn og lent á yndislegum húsketti en þú getur líka verið óheppinn.
Ég veit að þeir í Kattholti selja sína kettlinga fyrir sangjarnt verð og í raun finnst mér að það ætti að borga einhvað fyrir alla kettlinga svo þeir sem hugsuðu um þá kæmu ekki út í mínus hvað varðar sand og matar kostnað, oftast passar fólk líka betur upp á kettina sína ef það hefur þurft að borga fyrir þá.

Þegar fólk er að kaupa hreinræktaða ketti er það að sækjast eftir ákveðnu útliti og hegðun sem einkennir þá tegund.
Ræktendur hreinræktaða kettlinga eru með þá í lágmark 12 vikur, og láta bólusetja, ormahreinsa, heilsufarsskoða, ættbókafæra o.s.frv kettlingana á þeim tíma og þessu fylgir mikil kostnaður.

Ég veit ekki til þess að blendingar sé lógað og oftast eru þeir heldur ekki gefins. Það var nú verið að auglýsa Persa blendinga í Dagblaðinu síðasliðin Laugardag á 15.000 kr stk
Sjálf er ég með kettlingafulla skógarkattar læðu og ég mun selja þá kettlinga á 5000kr.

Ég á tvo hreinræktaða ketti, einn Bengal og einn skógarkött báða fékk ég að því að ég gjörsamlega heilaðist af útliti og persónuleika þessara tegunda en ekki af því að mér finnst svo rosalega FÍNT að eiga HREINRÆKTAÐA ketti(sem sé ekki snobb í mínu tilfelli)

Svar við “Er einn köttur betri en annar”:

Það er auðvitað val hvers og eins hvort hann vilji kaupa sér hreinræktaðan kött eða fá sér húskött. Það er því miður alltof mikið um það að fólk hugi ekki að því að gelda kettina sína og því alltof mikið af því að kettlingum sé lógað þar sem ekki fundust eigendur. Síðast í gær frétti ég af húskattagoti sem átti að lóga, eigandinn hafði ekki einu sinni haft fyrir því að reyna að finna heimili fyrir þá. Þessa kettlinga alla tók kattaræktandi með sér heim og fann fyrir þá ný heimili þannig að allt gotið náði að lifa. Þarnar var ræktandinn ekki að hugsa um hvort þetta kæmi niður á sölu sinna kettlinga eða annara, heldur mátti ekki til þess hugsa að þessum greyjum væri lógað án þess að þeim væri gefin nokkur von um líf. Það er ekki við ræktendur hreinræktaðra katta að sakast hversu mörgum kettlingum er lógað, heldur þeirra sem ekki passa uppá kettina sína. Það virðist aldrei ná í gegn til fólks, ef það er ekki tilbúið að bera ábyrgð á kettlingum sem fæðast á heimilum þeirra og reyna að finna þeim góð heimili eiga þeir að gelda kettina sína en ekki láta þá ganga ógelda frjálsa úti.
Það hvort hreinræktaðir kettir séu betri en aðrir tel ég ekki að sé almenn hugsun. Það sem fólk sækist eftir með þvi að kaupa sér kött eða hund, er ákveðið útlit og karakter. Þó karakter katta sé alltaf persónubundinn þá er stigsmunur á karakterum á milli tegunda, sumar tegundir eru rólegar, á meðan aðrar eru mjög aktívar og lifandi. Hver köttur er samt alltaf ákveðin persóna. Þá er það útlitið, sumir sækjast eftir mikið loðnum köttum á meðan aðrir hrífast af hárlausum köttum. Á sama tíma vilja margir helst fá sér húsketti. Kattaræktarfélagið skráir einnig húsketti fyrir þá sem vilja vera þar innan búðar og á sýningum kattaræktarfélagsins fá húskettir alltaf góðan stað og keppa til verðlauna, það er því alls ekki skoðun þess félags að húskettir séu lægra settir eða verri kettir en aðrir, bara öðruvísi.
Ég tek það fram að ég er ekki ræktandi, en ég tel að allar tegundir eigi rétt á sér, það er gaman að hafa mikið litróf katta og því ætti alls ekki að hætta að rækta hreinræktaða þó svo að óábyrgir aðilar láti læðurnar sínar dæla út kettlingum og lógi þeim svo án þess að reyna að finna þeim góð heimili. Við ættum að líta jafnt á allar tegundir katta, hreinræktaða jafnt og húsketti, það er hreinlega bara misjafnt eftir hverju fólk sækist.

Tisaxxx:
Þú ert þó ekki að reyna að segja okkur að fólk sé ekki ábyrgt fyrir sínum eigin köttum??
Eigandi kattar er algerlega ábyrgur fyrir sínum eigin ketti, að hann sé geldur eða sé á pillunni. Enginn annar.
Ef got verður er enginn ábyrgur nema eigandi kattanna sem þarna áttu hlut að máli. Það er því ekki sök ræktenda á neinn hátt. Að halda öðru fram er firra.

Það að maður vilji hreinræktaðan kött er ekki það sama og að segja að maður fíli ekki venjulegan heimiliskött, alls ekki. Flestir eigendur hreinræktaðra katta hafa átt húskött einhvern tímann á ævinni og þess vegna snýst þetta alls ekki um að þykja ekki eins vænt um húsköttinn.

Stundum langar fólk bara til þess að fá sér kött sem lítur svona og svona út eða hefur þessi eða hin karaktereinkenni. Það er allt og sumt. Ekki að þessi kettir séu á neinn hátt betri en hinir.

Ég á kött sem er stutthærður persi. Hann er alveg yndislegur karakter og mér þykir óendanlega vænt um hann. Ég hef átt tvo aðra ketti áður, þeir voru svona “venjulegir” og að sjálfsögðu voru þeir yndislegir líka og miklir vinir mínir. En þeir voru þeirrar náttúru að þeir vildu rosalega mikið vera úti og veiddu alveg ógrynni af rottum og fuglum. Þetta með veiði þeirra, ég gat tekið því. En það olli mér gífurlegum áhyggjum í hvert skipti sem þeir voru úti í meira en sólarhring (það gerðist oft) og ég var oft að leita heilu næturnar, sem var ekki sniðugt því ég var mjög ung. Örlög þeirra beggja urðu því miður þau að þeir urðu fyrir bíl og dóu :-(
Fyrir tíu árum síðan ákváðum við fjölskyldan, 2 árum eftir að seinni kötturinn hafði dáið, að við værum tilbúin til að fá okkur nýjan kött, en við værum ekki tilbúin til að missa hann, þannig að það var skilyrði að honum skyldi haldið inni. En venjulegum köttum líður ekki vel ef þeir fá aldrei að fara út, þannig að við vorum himinlifandi að heyra að það væru til kettir sem hefðu þá náttúru að vera einstaklega heimakærir, rólegir og blíðir. Þetta eru einmitt aðal kostir tegundarinnar kattarins míns, og við vorum vel tilbúin til að borga 30.000 kall fyrir kött sem að öllum líkindum myndi ekki deyja fyrr en hann hefði aldur til.
Við sjáum sannarlega ekki eftir því, kisi er augasteinn okkar allra, hann fer reyndar út, en aldrei lengra en út í garð, og hefur aldrei veitt neitt nema skordýr. Við myndum ekki leggja á hann að fara með hann á kattasýningu, enda finnst okkur það óþarfi. Við erum ekkert snobbuð, okkur finnast auðvitað allar kattartegundir indælar. En eins og ég segi, þá er ástæðan fyrir því að við fengum okkur ræktaðan kött ekkert skyld snobbi, heldur vildum við spara okkur andvökunætur í að leita úti að kisu, og að hann lifði eins lengi og mögulegt væri.

Þetta með hreinræktun er ekki snobb, með því að kaupa hreinræktað dýr, sérstaklega kött, þá getur þú verið viss um að kötturinn er í fæstum tilfellum grimmur, ég fékk einu sinni litla læðu sem fæddist á Kjalarnesinu og hún var svo grimm, beit, klóraði og kvæsti, það var talið að pabbi hennar hafi verið útigangsköttur/villiköttur. Þetta er eitthvað sem maður sér ekki þegar maður velur kisu því svona hegðun er náttúrulega jafnvel eðlileg ef dýrið er hrætt þegar maður kemur askvaðandi inn og hrifsar það frá mömmu sinni.
Denna

mer er allveg sama þótt ég mindi fá hreinræktada mús !

ja vegna tess ad sumir eru saetari