gamla kisan mín var svona líka, hún talaði eiginlega meira við mig en ég við hana, ótrúlega mjálmglöð kisa

well kötturinn minn er líka svona! ég veit ekki hvort kettir skilja mannamál, en skilja kannski frekar hvað maður meinar!

því t.d. minn köttur elti mig á ökunámskeið í gær! hún reyndi m.a.s. 2svar að komast inn! :) eftir seinna skiptið rak ég hana út og hálf-hvæsti á hana “Bíddu úti!” … .. hún sem er ekki vön að nenna að bíða á einum stað lengur en 2 mínútur beið mín í tvo tíma! :) voða sætt að koma út og sjá hana liggjandi í innkeyrslunni! ^_^

mín nöldrar líka þegar hún vill að ég fari að sofa! eða bara þegar hún vill eitthvað! æi, kettir eru snillingar!

Ég átti kisu sem ég kallaði Mjása af því hún talaði svo mikið. Það voru bara hörkusamræður á heimilinu. Hún svaraði alltaf þegar við kölluðum á hana eða beindum tali okkar að henni.
En það var sama hvað við sögðum, ertu sætust? “mjá”
Viltu mjólk? “mjá”
Hvað finnst þér um það? “mjá”
Ertu algjör vitleysingur? “mjá”
Ertu api? “mjá”
Svo ég held þær skilji ekki nákvæmlega *hvað* við erum að segja en þær fatta örugglega að við erum að tala hlýlega til þeirra.
Annars sótti kisan mig alltaf þegar hún eignaðist kettlingana, bæði með því að mjálma og labba svo áfram og athuga hvort ég væri ekki örugglega að elta hana.

Þær eru bara svo skynugar - ég þoli ekki þegar fólk heldur því fram að hundar séu bara svona.

Persefone

Kettir skilja hvort það sé verið að skama þá eða hrósa þeim o.s.frv. Þeir sjá það líka.
Kettir tala saman með því að horfa á hvorn annan.

Það var einu sinni læða sem var mjög matvönd.Kettlingurinn hennar var í pössun hjá henni og þau fengu e-ð sem mamman vildi ekki. Þá horfði hún á köttinn og hann fór að gá hvort það væri e-ð annað komið í matardallinn.
Ég held að þau hafi ‘talað saman’ Þegar þau horfðu á hvot annað.

Ég held að kettir skilji mannamál! ég tala við kisuna mína alveg eins og hún sé manneskja og hún svarar mér á móti. Ég var einmitt að segja það við mömmu í morgun að kisi kom fór fram þegar pabbi var að fara í vinnuna og kom aftur til að biðja mig um að gefa sér að borða og hleypa sér út, ég sagði við hann: ég get það ekki ég er svo þreytt, biddu pabba. Hann mjálmaði á mig og þð var eins og hann væri að nöldra í mér. Hann á sko sér kodda við hliðina á mínum og ef koddinn er ekki við hliðina á mínum á kvöldin þegar við förum að sofa mjálmar kisi á mig og situr svo bara og horfir ýkt hneykslaður! Ég held að ef maður talar við kisuna sína að hún skilji mann, þetta er næstum því einsog lítið barn sem er að læra að tala.

Kötturinn minn erlíka snilli.Hann borðar stundum við matarborðið þegar við borðum og þá verður hann að fá stól.Hann borðar líka stundum með loppuni.Hann leggst á koddann minn þegar ég fer að sofa fer síðan framm þegar ég er sofnuð og fer að vatnssdallinum sínum,fær sér að drekka kemur svo aftur inn til mín leggst á mottuna og fer að sofa.Þetta er svona á hverju einasta hvöldi.Einu sinni á afmælinu mínu voru allir stólarnir upptekknir og hann varð svo móðgaður að það var ekki eðlilegt.Hann mjálmar líka með ef maður er að symgja.


það er líka alveg ótrúlegt hvað hannl lifir af t.d. þegar hann var bara pínulítill kettlingur fékk hann kattarfár og gat varla borðað það þurfti að sprauta upp í hann súpu (með sprautu sem var auðvitað ekki með nál)svo hoppaði hann líka niður út um gluggan á efri hæðinni og það var frost þá var hann líka bara pínulítill kettlingur við föttuðum ekkert að hann væri úti svo þegar við heirðum mjálm í gegnum útidyra hurðina var hann ískaldur og haltur.Hann datt líka einusinni í baðkarið þegar það var vatn í en mamma náði honum stax upp úr.


satt að segja eru kettir algjörir snilla

Kettir skilja ekki mannamál nei, hehe, en það fer eftir þeim tón sem þú notar,,, þú getur allt eins sagt “kattarhelvítið þitt” á voða blíðlegan hátt og hann nuddar sér við þig :)

ok, hún hefur ekki getað skilið farðu bara út í bílskúrnum, hún hefur bara vitað að hún gæti komist út þar. En komdu og Doppa ætti hún alveg að skilja :)

Ég hef alveg tröllatrú á að kettir virkilega skilju mann. Ég er búin að eiga kisuna mína í 10 ár þannig að við ættum að vera farnar að kynnast allvel. Hún fer eftir orðunum “farðu” og “komdu” eins og hver annar.
Ég hef líka tekið aftir því hvað kettirnir verða háðir manni..: Foreldranir fóru í burtu í viku og ég bjó hjá kærastanum á meðan. Ég samt kom öðru hverju og gaf kisunni og hleypti henni út. En loksins þegar ég kom þá var hún ekkert að nýta sér ferska loftið útí garði, heldur hékk hún utan í mér allan tímann sem ég var heima… þetta kom mér til að hugsa og ákvað að svara greininni þinni og bæta þá við smá pistli í leiðinni:)

Ég held það hljóti bara að vera, sumir kattasögur eru bara svo ótrúlegar að það getur ekki annað verið en að kisan hafi skilið “viðmælandann” sinn.

Dæmisaga.
Systir mömmu bjó úti í Noregi. Hún átti norskan skógarkött að nafni Gunna. Eitt sinn fór mamma til Noregs í heimsókn og hún og frænka mín (=systir mömmu sko) fóru inn í stofu að kjafta. Þá labbar Gunna kisa framhjá, nuddar sér utan í frænku, en hundsar mömmu alveg. Þá sagði frænka við hana: “Hvað er þetta, ætlarðu ekki að heilsa gestinum? Þá stekkur Gunna bara uppí fangið á mömmu og mjálmar á hana og malar….
Dagsatt

Ein önnur saga af Gunnu
Gunna átti kettlinga og þeir fengu stundum að vera úti með henni, þar sem frænka átti heima í n.k. sveit. Eitt skiptið kemur einn kettlingurinn voða stoltur með lítinn fugl í kjaftinum og leggur hann hjá mömmu sinni. Gunna horfir á hann og fer svo í burtu. Ca 15 mínútum síðar kemur Gunna aftur með heilan HROSSAGAUK í kjaftinum og hlammar honum á tröppurnar!
”Sko, SVONA á að gera þetta!"

kv. Refu

Orugglega, eg tekki hund sem tu getur talad vid og hann gerir allt sem tu segir honum.

Ég er á því að það skipti máli hvaða tón þú notar…ekki orðin sjálf.

Sjálfur átti ég kött til 8 ára og hann skildi ýmislegt ef maður notaði réttan tón…en hann t.d. hætti ekki að gera eitthvað sem hann mátti ekki ef maður sagði “nei” í blíðum tón…en ef maður sagði “NEI!” í reiðilegum tón þá fór að hann að skilja betur.

Hey ég átti læðu sem hét Doppa :)

“þetta er eins og páfagaukar geta lært mannamál”
Páfagaukar geta ekki lært mannamál, þeir herma eftir því sem þeir heyra.

Hversu oft hefurðu sagt eitthvað og hún ekki “svarað” eða gert það sem þú segir? Örugglega oftar en einu sinni.

“nei hún skilur mannamál, reindu að skilja.” Fyrst spyrðu hvort hún skilji mælt mál, nú fullyrðirðu það…

kötturinn hlýtur að vita um útgönguleiðir á sínu eigin heimili, hann hefur vitað að útidyrnar yrðu ekki opnaðar og fór því annarstaðar út.

Í stuttu máli: Kettir skilja ekki mannmál en geta eflaust fattað hvað fólk meinar með “komdu” og öðru slíku og tóntegund.

ég trúi því nú ekki að kettir skilji mannamál, en þau skilja tóninn í því sem maður er að segja…eins og ef mar er að skamma hana þarf mar ekkert að segja SKAMMASTU ÞÍN…mar getur alveg eins sagt í sama tóni GULRÓTIN ER GRÆN eða eikkað… svo líka ef mar segjir eikkað í ákveðnum tón alltaf þegar maður er að fara að gefa kisuni mat og nammi, flestir segja ,,ksskss“ þá er líka hægt að segja það bara útí bláinn og kisan kemur hlaupandi og heldur að hún sé að fara fá eikkað nammigott…held líka að kisum finnst rosalega gott að svona babytalk við sig :) …kisan mín lúllar oft á bringunni minni þegar ég ligg uppí sófa að horfa á tv, og þá malar hún geðveikislega hátt, sérstaklega ef mar er að hvísla eikkað rólegt við hana :)

Svo hef ég líka heyrt að kettir finna alveg sérstaklega fyrir því þegar mar segjirr hljóðið frá stafnum S (eða ,,ess”) þess vegna skýra margir kisuna sína eikkað með S í eða þegar þeir eru að kalla á kisuna segja ,kSSkSS, …. ok :)

that's all :o)

Þetta er það sama og með ketti. Þú skilur ekki nákvæmlega hvað þeir eru að segja en þú veist hvað þeir meina.
Kettir eru samt langbestir :)

Kettir skilja EKKI mannamál..!!!!

Nei hún skilur ekki mannamál en þetta er svona hálfgert tónkmál.. Kettir hlíða blíðum tónum og eru hræddir við háa og svona “vondur kisi” af því að tónninn hljómar ekki vel. Kettir venjast líka nöfnunum sínum alveg eins og öll dýr ef maður kallar oft á þau sama nafninu og þegar þau eru orðin vön því getur maður sagt hvað sem rýmar við eða ´hljómar eins og nafnið og þeir hlýða því líka. Það er allavega mín reynsla. Kisi.. kötturinn minn talar líka oft við hina fjölskyldumeðlimina. Það er hægt að kenna öllum dýrum kúnstir en það þarf bara þolinmæði. Þau eru ekki öll eins fljót að læra. Hesturinn minn veit hvað hann heitir og kemru alltaf þegar maður kallar á hann. Ég bið hann oft um að vera góður og standa sig og svona eitthvað og stundum (af því að hann er svo skapstór og mikill karakter) gerir hann ekkert eins og maður segir honum en á öðrum tímum gerir hann allt eins og maður biður hann um. Dýr skilja margt eins og Dúlla.. hundurinn hans frænda míns og frænku er bara einn gáfaðasti hundur sem ég veit um, og þeir eru ekki fáir hundarnir sem ég veit um! Það vantar bara að hún tali og þá væri hún nærri alveg mannleg!
Ef maður segir eitthvað eins og “Dúlla þú ert svo klár og sæt og góð og sæt og góð og falleg og yndisleg”, þá situr hún alveg með stolti og réttir fram löddina og leggur hana á lærið á mér eins og hún sé svona að segja… “ Æjj vertu ekki að segja þetta.. ég fer hjá mér” hehe. Hún elskar mig útaf lífinu og ef ég myndi biðja hana um að hlaupa einhverja ákveðna vegalengd eða ná í eitthvað eða gera eitthvað þá gerir hún það. En hún gerir það ekki fyrir aðra en mig (“,)
Kötturinn minn skilur líka margt eins og ”hey Kisi á ég að leika við þig núna, Kisi það er enginn matur til handa þér!, Kisi komdu kallinn, Kisi sestu, Kisi eigum við að koma út að labba í ól og æfa okkur aðeins..( þá hleypur hann í burtu) ég hef nefla farið með hann í langa göngutúra niður í hesthús og solleis:P
Svo veit ég um hund sem verður mjöööööög örvæntingafullur ef hann heyrir orðið bað. Bútur! komdu og ef hann kemur ekki segir Tinna " Bútur ! ef þú kemur ekki þá læt ég þig í bað og þá kemur hann hlaupandi!

Nei hún skilur ekki mannamál en þetta er svona hálfgert táknmál.. Kettir hlíða blíðum tónum og eru hræddir við háa og svona “vondur kisi” af því að tónninn hljómar ekki vel. Kettir venjast líka nöfnunum sínum alveg eins og öll dýr ef maður kallar oft á þau sama nafninu og þegar þau eru orðin vön því getur maður sagt hvað sem rýmar við eða ´hljómar eins og nafnið og þeir hlýða því líka. Það er allavega mín reynsla. Kisi.. kötturinn minn talar líka oft við hina fjölskyldumeðlimina. Það er hægt að kenna öllum dýrum kúnstir en það þarf bara þolinmæði. Þau eru ekki öll eins fljót að læra. Hesturinn minn veit hvað hann heitir og kemru alltaf þegar maður kallar á hann. Ég bið hann oft um að vera góður og standa sig og svona eitthvað og stundum (af því að hann er svo skapstór og mikill karakter) gerir hann ekkert eins og maður segir honum en á öðrum tímum gerir hann allt eins og maður biður hann um.

Dýr skilja margt eins og Dúlla.. hundurinn hans frænda míns og frænku er bara einn gáfaðasti hundur sem ég veit um, og þeir eru ekki fáir hundarnir sem ég veit um! Það vantar bara að hún tali og þá væri hún nærri alveg mannleg!
Ef maður segir eitthvað eins og “Dúlla þú ert svo klár og sæt og góð og sæt og góð og falleg og yndisleg”, þá situr hún alveg með stolti og réttir fram löddina og leggur hana á lærið á mér eins og hún sé svona að segja… “ Æjj vertu ekki að segja þetta.. ég fer hjá mér” hehe. Hún elskar mig útaf lífinu og ef ég myndi biðja hana um að hlaupa einhverja ákveðna vegalengd eða ná í eitthvað eða gera eitthvað þá gerir hún það. En hún gerir það ekki fyrir aðra en mig (“,)

Kötturinn minn skilur líka margt eins og ”hey Kisi á ég að leika við þig núna, Kisi það er enginn matur til handa þér!, Kisi komdu kallinn, Kisi sestu, Kisi eigum við að koma út að labba í ól og æfa okkur aðeins..( þá hleypur hann í burtu) ég hef nefla farið með hann í langa göngutúra niður í hesthús og solleis:P

Svo veit ég um hund sem verður mjöööööög örvæntingafullur ef hann heyrir orðið bað. Bútur! komdu og ef hann kemur ekki segir Tinna " Bútur ! ef þú kemur ekki þá læt ég þig í bað og þá kemur hann hlaupandi!

Svo er ég að passa kött núna sem er að mínu mati alveg óþolandi! Hann mjálmar og mjálmar og mjálmar allann daginn! Hann kemur inn.. mjálmar, hann fær að borða svo heldur hann áfram að mjálma, kemur til manns ef marr er að leggja sig og stendur á bringunni á manni og mjálmar og mjálmar þangað til maður klappar honum og svo fer hann út aftur og allt þetta gerist aftur um leið og hann kemur inn!

… jú veistu eftir að rifja þetta upp, þá held ég að dýr skilji mannamál.. en bara það sem þau hafa heyrt oft og hafa séð mann gera um leið og maður segir orðin eða setningarnar og svona eitthvað… :P

Enda eru kettir greindari en hundar.

Audda