Við höldum nú áfram með svalllífið og dregggleðina, hasssalana, drykkkætina og spítttökuna í lífi sukkkóngsins Charlie Parkers. Í desember 1949 var skemmtistaðurinn “Birdland” opnaður, sem var skírður í höfuðið á Parker.
Þá var hann í sukkinu sem aldrei fyrr og frægð hans jókst svo gífurlega að annað eins þekktist varla norðan Alpafjalla. Hann blés í rör og fékk fúlgur fjár fyrir, en eyddi því samstundis í víf, vín og vitleysu(að ég tali nú ekki um veislur). Þegar lifrin í honum var orðin steingerð kynntist hann konunni sinni, Chan(sem var þó ekki frá Asíu) og ættleiddi dóttur hennar. Áttu þau börn og buru og fylgdi ekki með sögunni hvor þeirra varð fyrir valinu. Charlie Parker var alla tíð margbreytilegur persónuleiki. Ásamt því að vera tónlistarmaður í fullu starfi var hann heróínfíkill á nóttunni og fjölskyldumaður á daginn. Eins og gefur að skilja hafði hann engan tíma fyrir neitt af þessu og dó. En það er ekki fyrr en seinna.
Charlie Parker bjó með fjölskyldu sinni í Austur-Manhattan og var hann þekktur fyrir sérlega mikla prúðmennsku og háttvísi í alla staði meðal nágranna sinna. Þó vildi hann alltaf meiri konur, meiri eiturlyf, stærra sjónvarp og meiri mat. Spilaði alla nóttina fram á rauðamorgunn og svaf lítið sem ekkert nema þá helst að sofa hjá (hann muldi pillur út í kaffið sitt). Eins og vel er þekkt í næturlífi New-York borgar var hann ekki eini sukkarinn meðal þekktra djasstónlistarmanna. Rétt eins og klarinettuleikarinn Artie Shaw orðaði það, þá fæddist djassinn í viskítunnu, ólst upp við mariúana og er við það að drepast úr heróíni. Louis Armstrong reykti mariúana alla daga(nema þá helst þegar æfði sig á trompetinn) en sagði að heróín væri vondur skítur.

Margir vildu öðlast bita af hinni stóru köku guðdómleika Parkers í sólósmíðum og næsta kynslóð eftir hann var syndandi í heróíni. Ber þar hæst að nefna Stan Levy (sem spilaði oft með Parker á trommur og bjó með honum um stund), Gerry Mulligan(sem lék á baritónsaxófón á plötunni Birth of the Cool), Art Blakey(trommari og leiðtogi djasssendiboðanna), saxófónleikararnir John Coltrane, Dexter Gordon, Sonny Rollins(sem blés í rör), Stan Getz, söngkonan Anita Oday, Tadd Dameron, Red Rodney, Fats Navarro(sem var í ítölsku mafíunni og borðaði spagettí), Chet Baker og átta af sextán meðlimum í Woody Herman hljómsveitinni. Stan Getz fjármagnaði sína neyslu með því að selja heróín, var handtekinn og tók aftur upp sína iðju daginn sem honum var hleypt úr fangelsinu.
En hvað sem því líður var Charlie Parker allur að rétta úr kútnum, var orðinn leiður á því að spila sömu lögin nótt eftir nóttu og vildi fara að gera eitthvað nýtt og skemmtilegt. Þegar hið glæsta ráðabrugg hans var við það að verða að veruleika dó dóttir hans, Pre(árið 1954). Hann var að spila á Oasis klúbbnum(þar sem rokkhljómsveitin Oasis hitaði einmitt upp fyrir hann) þegar reiðaslagið dundi yfir. Hann fékk símskeyti frá Chan(sem var þó ekki frá Asíu) um að dóttir hans hefði látist, tveggja ára að aldri(sem hann átti þó ekki börn og buru með eins og Woody Allen gerði). Hann komst í jarðarförina en hélt sér varla saman(þó ekki af kæti).
Tónlistarmenn báru honum ekki vel söguna eftir þetta, sögðu hann nokkuð þurran á mannin(þó ekki af áfengisleysi). Er hann var að spila á sviði nokkru á Birdland reyndi hann skyndilega að reka hljómsveitina sem var að spila undir með honum, en hljómsveitarstjórinn rak hann í staðinn. Tóku þeir tal saman sem er hér haft orðrétt eftir:

“Sæll Parker minn. Ekki vera feiminn, komdu upp á sviðið hérna.”
“Þökk fyrir hljómsveitarstjóri góður.”
Parker stígur upp á sviðið við mikla kátínu viðstaddra sem hjaðnaði þó fljótlega er hann byrjaði á vitlausu lagi.

“Hvað er að þér, Parker? Ertu með eitthvað bögg?” sagði hljómsveitarstjórinn.
“Ertu að tala við mig?” spurði Parker, smellti af sér saxófóninum og gaf honum einn á snúðinn. Hljómsveitarstjórinn brást ókvæða við og gaf honum einn á lúðurinn(þó ekki saxófóninn).
Óbóleikaranum, sem var stór og mikill vexti, leist hvorki á blikuna né um sel og blandaði sér inn í deiluna.
“Herramenn, stillið ykkur,” sagði óbóleikarinn.
“Þú getur trútt um talað, herra óbóleikari. Hljómsveitarstjórinn gaf mér einn á lúðurinn(þó ekki saxófóninn)”, sagði Parker.
“Já en hann byrjaði,” sagði hljómsveitarstjórinn örvæntingarfullur.
“Ekkert kjaftæði við mig,” sagði óbóleikarinn, “nú er aðeins eitt í stöðunni. Hljómsveitarstjóri góður, tak þú við óbóinu og sýndu hvað í þér býr.”
Hljómsveitarstjórinn fór að vola.
“Hah!” sagði Parker. “Þú hefur ekkert í mig að segja! Ég er heimsins besti saxófónleikari og ég rek úr þér garnirnar í hljóðfærakeppni.”
Öttu þeir síðan kappi saman og er skemmst frá því að segja að leikar fóru þannig að Parker hafði yfirburðarsigur yfir vesæla hljómborðaleikaranum sem í barnæsku spilaði á túbu og hafði aldrei snert á óbói. Eins og áður sagði rak Parker þá hljómsveitina en þeir gerðu sér lítið fyrir og ráku hann í staðinn.


Hann fór heim til sín, gleypti nokkur pilluglös í bræði, sem var ef til vill heldur mikil fljótfærni því hann hefði dáið ef konan hans hefði ekki hringt í sjúkrabíl. Eftir þetta atvik var hann algerlega kominn út úr heiminum, fór hring eftir hring í neðanjarðarlestum, var uppstökkur og tortrygginn.
Á leið sinni til Boston einhverju sinni stoppaði hann hjá vinkonu sinni, Pannonica de Köningswater sem var barónessa mikil. Tóku þau tal saman:

“Sæl barónessa góð. Hvernig líður hænunum?”
“Ha, hvaða hænum? Hvað ertu að tala um?”
“Nú, ég er að tala um hænurnar sem vappa þarna um og eru að borða korn.”
“Jaaaá, þú meinar það! En mætti bjóða þér inn í kaffi og með því?”
“Takk fyrir barónessa góð. Ég þigg það með þökkum enda hef ég neytt lítillar fæðu undanfarna daga fyrir utan nokkurra pilluglasa sem ég gleypti um daginn.”
“Guð minn góður Parker minn. Hvað er að heyra? Ég vona að þér hafi ekki orðið illt af þessu.”
“Nei frú mín góð, þökk sé minni ástkæru konu, Chan(sem þó er ekki frá Asíu) skiluðu pilluglösin sér aftur út. Hún hringdi á sjúkrabíl, sjáðu til.”
“Gott er að heyra. Þetta blessast allt að lokum.”
“Haltu kjafti kelling. Þú ert ógeðslega ljót.”
“Parker þó!”
“Afsakaðu, ég get verið dálítið uppstökkur, sjáðu til.”
“Allt í lagi ljúflingurinn minn. Komdu nú inn á sveitasetrið mitt, öðlingurinn Thelonious Monk er einmitt í heimsókn hjá mér. Við hugðust spila rússa.”
“Já en rússi er bara fyrir tvo…? Hvað með að við spilum Ólsen Ólsen?”
“Jahá, það líst mér vel á. Þá getum við spilað öll þrjú saman. Komdu inn í stofu þar situr Thelonious að snæðingi.”

Fóru þau síðan inn í stofu. Á leiðinni eyðilagði Parker fjóra vasa og móðgaði einn þjón sem hugðist færa honum te. Þjónninn fékk allt teið framan í sig og meira að segja smá upp í nefið. Vakti það mikla kátínu viðstaddra en þjóninum var miður skemmt.

“Sæll Thelonious minn, gamli vinur og félagi. Ég sé að þú hefur nýjan hatt á höfði. Er þetta nýja línan frá Adidas eða bjóstu hann til sjálfur?”
“Komdu heill Parker. Nei, satt best að segja keypti ég hann Guðsteini Eyjólfssyni í janúarútsölunum á Laugaveginum.”

Spiluðu þau síðan langt fram á nótt Ólsen Ólsen þangað til Thelonious Monk þurfti að fara heim að sofa.


Eftir þetta spilakvöld var Charlie Parker gjörsamlega að fara á límingunni. Barónessan hringdi á spítala og lækni og sjúkrabíl. Læknirinn sagði að hann ætti að hvíla sig heima hjá henni þar til honum liði betur. Svo var það eitt kvöldið þegar Charlie var einn heima hjá barónessunni að horfa á Spaugstofuna að Parker hló, kafnaði og dó. Hann var dáinn þegar læknarnir komu að honum og í læknaskýrslunni stóð að hann væri líklega 55-60 ára þó hann væri aðeins 34 vetra gamall. Hann var grafinn í Kansas og móðir hans bannaði allan Djass í sálumessunni sem og blóm og kransa.

Köttur út í mýri
Settist undir stýri(þó ekki ölvaður)
Úti er ævintýri.