Daginn….

ég veit ekkert um ísfólkið og mér leiðist pínu og ætla að senda ykkur ljóð sem ég samdi fyrir vinkonu mína, þekkt hér á huga sem Cherish

ég átti að semja um stelpu 17-18 ára sem flúpi pláguna, bjargaði eitthverjum börnum, rakst á mann sem bað hana um að þykjast vera kona hanns til að bjarga vini hanns. Hún varð svo hrifin af honum en hann var bölvaður…..þið þekkið þetta betur

Einmana fól:

Dauðinn hrjáði heimili og skjól
Hljóp ég af stað, einmanafól
Rakst ég á börn og bjargaði þeim
En hrjáði minn huga hugsunin heim

Fannst þú mig og fórst að vona
Baðst mig þykjast vera þín kona
Því þinn vinur nauðstaddur var
Og vinátta ykkar, djúpt hún skar

Dauðinn hrjáði heimili og skjól
Hljóp ég af stað, einmanafól

Augum mínum svo þú hvarfst
Og aðrir þig þóttust ei við þekkjast
Hætt ei að leita því ástin þar lá
Þótt kannski það var ei auðvelt að sjá

Dauðinn hrjáði heimili og skjól
Hljóp ég af stað, einmanafól

Bannfærður varst og hrekinn á brott
Í margra augum var það kannski gott
Í mér þó ástin þar lá
Gifting, það eina sem ég sá

Dauði hrekur ei heimili og skjól
Ei er ég lengur einmanfól

og svo er annað þar sem ég átti að semja um mann sem var smakynhneigður en giftist konu til að verða ekki refsað og verður ástfanginn af henni

þótt sálin sé hýr:

Í augum mínum ertu svo skær
Með tár í augum ég færi mig nær
Í hjarta þínu ástin þín býr
Jafnvel þótt að sálin sé hý