Í bók nr.11, Blóðhefnd hlustar Villmey á vinnukonurnar og mennina syngja vísur sem voru óritskoðaðar, þ.e. fólk kunni þær þó svo að prestarnir hefðu reynt að bæla þær niður.
Hérna er vísan sem er sýnd í bókinni. Mér fannst hún eitthvað svo íslensk leg (ef það er orð). En ég ætla ekki að segja frá viðbrögðunum hennar og hvern henni dreymdi um sem álfakonginn. Svona by the way, pínu svona ekki fyrir viðkvæma..

Anna lítur þann mikla mann
Lindó, lindó, líjum.
Mig langar eigi í álfarann
Tunglið veður í skýjum.

Réttir hann stinna stafinn sinn
lindó, lindó, líjum.
Stelpa, snertu það mjúka skinn.
Tunglið veður í skýjum.

Anna lyftu nú stakknum þín
lindó, lindó, líjum
Svo skreppum við bæði inn til mín.
Tunglið veður í skýjum.

Komdu og sestu á mitt hné
lindó, lindó, líjum.
Styddu við stafinn sem þú sé.
Tunglið veður í skýjum.

Anna blundaði barm hans við.
Tunglið veður í skýjum.

Þetta er sem sagt norsk munnmæla vísa um álfakonung sem tælir unga stelpu.
En mér finnst það samt krúttlegt.
Villmey uppgvötar tilfinningar sínar.

Takk!