Ég tala hvorki um né við hundinn minn eins og barn. Hann Goði minn er fyrst og fremst besti vinur minn og ég tala við hann eins og jafningja.
Ég þoli ekki fólk sem kemur fram við hundana sína eins og börn.

Ég kem framm við við tíkina mina eins og systir, og ber mikla viðringu fyrir henni

Hmm…
Pabbi minn er búin að ala upp hundrað hunda (örugglega mikið færri…) og hann segir að það sé mörgum sinnum erfiðara að ala upp hund heldur en barn.
Þegar hundurinn þarf að fara út að gera sitt, þarf hann - það er engin bleyja til að taka á móti því.

Ég og kærastinn minn eigum hund af Samoyed tegund og hann er algjörlega litla barnið okkar. Eftir að við komumst að því að við gætum ekki átt börn á eðlilegan hátt byrjuðum við að líta á hundinn okkar alltaf meira og meira sem litla barnið okkar. Þrátt fyrir þetta þá sýnir hann nú ekki vott af virðingaleysi gangvart okkur og höfum við oft heyrt fólk segja hvað það er hissa á því hvað hann hlýðir vel miðað við það að vera bara 7 mánaða sleðahundur sem hefur ekki farið á nein hlýðnisnámskeið.
Vildi bara koma þessu á framfæri.

OK málið er það að þið haldið að hundurinn ikkar lytir á ikkur sem foringa. Hundar synir likamstjáningu og til dæmis ef hundur fer á undan ikkur út um dyr þá er hann að sega það að hann ræður þvi að hjá þeim þyðir það foringi og til dæmis ef þið eru úti að labba og hundur fer að stifna upp þá er ég að meina að hann sé með eirun stif og allur að stifna upp til dæmis ef hann heiri eitthvað eða ser anan hund það þiðir að hann er með stjórn.

Og það gæti vel verið að pabbi þin er með meyri reinslu enn ég en ég er að læra hundaþjálfun.

Og ég var bara að reina að sega það að hundar hika ekki við að taka við stjórn þvi i þeira eðli þá verður að vera packleder og maðurinn sem ég er að læra hjá var að sega mér þetta og ég var búinn að hitt fult af fólki sem fer með hundinn sin svona og eftir að ég fór að skilja hunda þá sá ég það að þetta er ekki gót með leingri tima.