Mikið til í því sem þú segir hér!
Það er alltof mikið af fólki sem fær sér bæði hunda og ketti og losa sig síðan við þau þegar þau eru ekki lengur kettlingar eða hvolpar!

Ein af aðalástæðunum fyrir því að ég fékk mér minn hund var að mig vantaði eitthvern til þess að hugsa um! Og hundurinn minn ætti að lifa í allavega 15 ár ef allt gengur vel! Því pæli ég mikið í!

Mér finnst einmitt dáldið skrýtið að fólk sé að láta hvolpa frá sér þegar þeir eldast… Því að hvolpur þarf einmitt miklu meiri athygli en fullorðinn hundur, þannig séð. Meðan hvolpurinn er lítill stendur maður í 24/7 uppeldi: útivenja, basic hlýðni, “ekki naga spariskóna (eða massíva huge-ass stofuborðið ef þú ert með Sankti Bernhard….)!”, má ekki skilja eftir einan…fyrir utan þetta venjulega sem hundar þurfa: borða, kúra, klóra, snyrta, labba…sem auðvitað hvolpur þarf líka o.s.frv. Þegar hundurinn er orðinn fullorðinn þá þarf hann minni beina athygli og meiri ástúð, það er auðveldara að skilja hann eftir í einhvern tíma og svoleiðis. Kannski er oft stundum málið hjá fólki að það hefur tekið hvolp af því að hvolpar eru svo sætir og kunna svo ekkert að ala hann upp og sitja uppi með 7-15 mán. gamlan hund sem hlýðir hvorki kóngi né presti og er óalandi og -ferjandi og þarf að losna við greyið hundinn sem auðvitað á enga sök á ástandinu, heldur fólkið sem kann ekki einföldustu reglur í hundaumgengni og nennir ekki að kynna sér þær :-/
Ég allavegana þekki svona dæmi og þau eru mörg. En svo er líka oft sem kemur uppá eitthvað óviðráðanlegt eins og ofnæmi, flutningar, breyttar fjölsk. aðst. o.s.frv. En það ömurlega er að fyrrnefnda fólkið reynir alltaf að ljúga því að krakkarnir þeirra séu með ofnæmi, þ.a. maður verður yfirleitt strax tortrygginn. En mér finnst það mjög gott ef fólk viðurkennir snemma að það ræður ekki við þetta og hefur vit á því að gefa hvolpinn áður en hann er farinn að bonda of mikið. En hinir…. Arrrrf! Ég verð oft hroðalega pirruð. Og ég hef sigað dýraverndarnefnd á fólk sem geymdi hvolp úti á svölum í skítakulda, því það nennti ekki að þrífa upp eftir hann skítinn inni…. Pælið í því!!!!

L.

Mín skoðun er sú að það þarf vissa týpu til að vera hunda/gæludýra/barna eigandi vegna þess að þetta er eitthvað sem er ekki hægt að plana, það getur enginn sagt að hann sé tilbúin og geti fyrir víst séð um aðra veru næstu 15 árin, þó að fólk sé að vísu umburðalyndara gagnvart því að fólk eigi börn og það má búa með þau allsstaðar þá er ekki hægt að segja ég á eftir að geta séð um þetta barn þangað til það er fært um að gera það sjálft. er ekki bara staðreyndin sú að marr hoppar út í og lætur á þetta reyna? en það er samt allt of mikið um það að fólk hugsi þetta reddast og hvað er þetta ég þarf ekkert að hafa efni á sérstökum mat handa hundinum, hundar í gamla daga lumman…. borðuðu bara allt eða ekkert og lifðu góðu lífi. en gerðu þeir það nokkuð??? dóu eða fóru fyrir bíl kannski um 5-6 ára.
það er bara allt of mikið um það að fólk sé að láta hunda og leggi of mikla áherslu á að þetta verði ekkert mál. t.d. fékk ég tíkina mína í raun fyrir algera tilviljun, sá stelpu með systir hennar í gæludýrabúð og hringdi en þá var búið að gefa alla hvolpana. en svo kom upp hastarlegt ofnæmi á heimilinu, og hvolparnir þurftu að fara asap! hún er blendingur þannig að ég gat ekki vitað 100% hvernig hún yrði en hugsun mín var sú… ég var nýflutt í mitt eigið einbýlishús, er fjárhagslega sjálfstæð og þekki nógu vel inn á sjálfa mig til að vita að um leið og ég tek ábyrgðinni þá stend ég undir henni þó að það þýði helling af fórnum, huges dýralæknareikningar, minni peningar og tími í sjálfa mig og svo er tíkin svolítið erfið þannig að ég fer ekki með hana í hvaða hús sem er í heimsókn einfaldlega vegna þess að ég nenni ekki að standa í því.
ég fékk fögur loforð frá hinum og þessum um hjálp, en tók þau máturlega alvarlega, þar á meðal ræktanda hennar en ég hef ekki ennþá þegið þá aðstoð kannski vegna þess að ég treysti ekki hverjum sem er fyrir henni en eflaust vegna þess að ég veit að hún á eftir að róast og hún er og verður á MÍNA ábyrgð. en mér finnst alfarið rangt hjá fólki sem er að leyfa (já leyfa) tíkunum sínum að eignast hvolpa að fegra hlutina til að selja, auðvitað á hrfí að sjá til þess að það viðgangist ekki! fólk treystir manneskjunni sem á mömmuna og í mörgum tilfellum pabban líka til að láta sig vita hvað það er að fara út í.
spurning um að láta alltaf eina ábyrja manneskju af huga hundaáhugamálinu taka hvern þann sem vil hvolp í bakaríið (þið eruð oft MJÖG svartsýn og vond ;)áður en hvolpurinn er afhentur. margir myndu eflaust hætta við. en ég greinilega stóðst predikanir ykkar og held að ég standi mig bara ágætlega í uppeldinu.

kv. Pooh

Þegar ég var út í Englandi fyrir nokkrum árum þá var herferð gegn því að fólk væri að fá sér hund og léti síðan lóga honum þegar hann væri ekki lengur hvolpur og þá notuðu þeir þetta slagorð.

A puppy is not for Christmas, it´s for life.

Bara,.. hvernig er þetta hægt? Fá sér hvolp og skipta svo út og svo framvegis.Hefur þetta fólk engar tilfinningar?
Minn er 2½ ára og mig er strax farið að kvíða fyrir því þegar hann fer ! Andsk…

Ein að ofan sagðist vera að flytja í blokk….er hún búin að athuga hvort hún fá undirskrift allra íbúanna fyrir leyfið?? eeeeeeehhhhhhh…doubt it. CHECK IT OUT?

Dogs are living creatures and have feelings!

Það ætti að skylda fólk til þess að fara í viðtal til ráðgjafa áður en að það fengi leyfi til þess að fá sér hund.
Nú var vinafólk mitt að fá sér 3 hvolpinn á aðeins 5 árum. Það hefur þurft að losa sig við hina tvo vegna “óviðráðanlegra aðstæðna”. Önnur ástæðan var fluttningar og hin ungabarn. Hundurinn var sko alltaf að leggjast yfir barnið eða að ganga það nyður. Svona fólk á náttúrulega ekki að fá að taka að sér nein dýr.
Annars er alveg ótrúlegt hvað það er mikið sem þarf að taka með í reikninginn þegar maður er að spá í að fá sér hund. Eins og fram hefur komið, þá þarf maður að hugsa 15 ár fram í tímann. Sjálf er ég alltaf reglulega að huga að því að fá mér hund en því miður treysti ég mér ekki til þess að taka þessa ákvörðun strax því að ég veit að ég mundi fórna því sem fórna þarf til þess að þurfa aldrei að láta hann frá mér.
Það að gefa barni hund (sem er ótrúlega algengt) er fásinna. Maður gefur barni dót, en fjölskyldan tekur að sér hund. Ef fjölskyldan þarf að flytja þá flytur fjölskyldan og hundurinn líka, þar sem hann er hluti af fjölskyldunni. Fólk sem er ekki tilbúið að líta á hundinn sem hluta af fjölskylduni á ekki að fá sér hund.