Ég ákvað að samþykkja þessa grein þó að hún væri í styttra lagi, vegna þess að mér finnst þetta góð spurning.

Því miður þá þekki ég Dobermanninn ekki ´nógu vel til að geta svarað þessari spurningu hjá þér.

Ég hef þó heyrt að það eigi að leyfa hundinum að taka mikinn þátt í því að “hugsa” um barnið, leyfa honum að skoða vel og þefa, alls ekki að láta barnið verða eitthvað sem má ekki koma nálægt (gætu orðið abbó).
Hugsa að þetta sé voða svipað og bara fyrir börn að fá systkini.

Einnig að sama hvað þið treystið hundinum vel, að skilja hann ekki eftir einan hjá barninu, bara í ljósi nýrra atburða í USA, ég sjálf passa það mjög vel, þó að ég viti að hundurinn minn sé mjög ljúfur og indæll, þá veit maður aldrei.

Það væri kannski ekki vitlaust að fletta upp á netinu einhverju um þetta, eða jafnvel að hringja í hundaþjálfara og sjá hvað hann segir um þetta.

En innilega til hamingju með barnið sem er á leiðinni, hvenær er vona á erfingjanum ? =)

PS: Mér finnst æðislegt að þú sért að undirbúa þig og hundinn undir þetta, sýnir mikla ábyrgð hjá þér.

auðvitað áttu ekki að taka hundinn útaf heimilinu
hann er hluti af fjölskyldunni og verður það áfram þótt að það sé kominn nýr fjölskyldumeðlimur!
Þú verður eiginlega að láta við hann eins og hann sé eldra barn! ekki láta hann finnast hann vera eitthvað útundan en samt leyfa honum að átta sig á að barnið er ofar honum í goggunarröðinni!

O hvað þið eigið það gott, nýr meðlimur á leið í heiminn, fyrirfram hamingjuóskir, mig langaði svona til að benda ykkur á að í bók sem er heitir The new Encyclopedia og the Dog erftir Dr. Bruce Folgle og fjállar um allar þær tegundir sem til eru í heiminum í dag, þar má lesa allt um hann t.d. hvað hann þolir og hvað má, og hvað ekki, ég get látið ykkur þessar upplýsingar í ljós, ef þið óskið þess, kær kveðja, kv

Ég fatt ekki hvað þú ert að meina!!

Sæll, þetta er mjög mikilvægt umræðuefni fyrir hundaeigendur. Ég á þriggja ára sjefferblöndu tík sem upplifði það fyrir rúmu ári síðan að hér bættist við nýr meðlimur í fjölskylduna. Stuttu áður vorum við hjónin með hana á hundanámskeiði hjá Ástu Dóru í Gallerí Voff og höfðum talsverðar áhyggjur af því hvernig við ættum að bera okkur að.
Við höfðum heyrt að leyfa ætti hundinum að þefa og hnusa af barninu og *taka þátt* í uppeldinu. Ásta bara gapti á okkur og útskýrði svo hvað væri að þessarri hugmynd. Eins og þú sjálfsagt veist er hundurinn þinn ógurlega snöggur að hreyfa sig og það tekur bara 1/10 úr sekúndu fyrir hann að bíta í barn og þú munt ekki geta stöðvað hann. ENGUM hundi er treystandi, sama hversu góður og blíður hann er. Ásta sagði okkur að leyfa hundinum ekki að koma innan við meter frá barninu þangað til það næði 5-6 mánuðum. Tilfellið er að hundar eru alltaf að reyna að komast hærra í goggunarröðinni og hundurinn á heimilinu á að vera neðstur. Athugið að barnið er nýtt í fjölskyldunni og hundurinn mun ekki samþykkja það strax sama hvað gert er og því er honum einfaldlega ekki treystandi.

Við fórum eftir þessum ráðleggingum og það var auðveldara en það hljómar. Reyndar þegar guttinn okkar var orðin ca. 3-4 mánaða þá var hundurinn orðinn miklu vanari barninu og við farin að leyfa tíkinni aðeins að koma nálægt. Þess á milli þefaði hundurinn af fötum og bleyjum barnsins. Í dag er sonur okkar að verða 16 mánaða og fer stundum svolítið illa með hundinn en hún veit að ef hún urrar á barnið þá verður rifið í rasshárinn á henni um leið. Tvisvar hefur hún gefið frá sér lítið urr en það er orðið langt síðan síðast.

Ég mæli með því alveg 100% að hringja í Ástu Dóru og fá ráðleggingar því þetta er meiri háttar mál. Sérstaklega ef þið eigið engin börn fyrir því hundurinn mun ALLTAF fá minni athygli þegar barnið er komið hversu sem þú reynir eða hvað sem þú gerir…þannig er það bara og hundurinn finnur fyrir því og þess vegna verður hundurinn að vera neðstur í goggunarröðinni…algjör möst !

Mér fannst þetta hljóma voða asnalega fyrst því Doppa var barnið okkar ef svo má segja og ég trúði því einfaldlega ekki að hún gæti meitt barnið okkar. Svo fór ég að huxa málið og sé því að þetta er mjög rökrétt, við vitum ALDREI hvað hundurinn okkar huxar og við vitum líka að bestu hundar hafa snappað og því gæti það ekki komið fyrir okkar hund ?

Allavega, til hamingju með erfingjann og gangi þér sem best og ykkur.

Kveðja,
IceCat

jams. ég lenti einmitt í þessu þar sem það fjölgaði hjá okkur sl. janúar. ég veit nú ekki hvort ég hafi brugðist rétt við. En það fyrsta sem ég gerði þegar ég komst að því að ég væri ólétt var að minnka athyglina sem ég gaf hundinum mínum til muna. Hann er algjör kelirófa og hefur alltaf ellt mig á röndum hvert sem ég fer. En ég byrjaði á því að hætta að sýna honum eins mikla athygli og ég gerði, þar sem ég vissi að ég myndi ekki sína honum jafnmikla athygli eftir að barnið kæmi. Það gekk nú allt vel hjá okkur, hann tók barninu mjög vel og elska litla strákinn, en núna nýlega byrjaði ég að vinna aftur, og þetta eru langar og mismunandi vaktir, svo athyglin sem hann fær er enn minni en venjulega þar sem allur minn tími fer í barnið þegar ég er heima.
Ég er hætt að geta farið með hann út að labba á hverju kvöldi eins og ég gerði, vegna þess að þegar ég er búin að vinna þá er klukkan orðin það margt að ég einfaldlega orka ekki að fara út. ég hef reynt það nokkrum sinnum að fara með hann út að degi til, en það er ómögulegt því af einhverri ástæðu ræð ég ekki við hann á daginn. Svo hann er orðinn svoldið afbrýðsamur út í það að barnið fer með okkur út um allt saman. Ég veit það fyrir víst að hann myndi hætta þessu ef ég hefði tímann fyrir hann sem ég hafði áður en ég byrjaði að vinna. Þar sem ég fór í frí um daginn og gat hugsað um hann eins og ég gerði þá og hann hætti öllu nagi og öllu. en kannski aðeins út fyrir spurninguna. en það sem ég byrjaði á að segja það reyndist okkur vel :)

kv.
spotta

Það birtist góð grein í Sámi fyrir ca. tveimur árum síðan um hunda og börn. Mæli með að þú t.d.kynntir þér þá lesningu.

Gangi þér vel.
Gorsin

Hæ,hæ.. ég á sjálf hund og tvo ketti og þeim semur alveg agætlega vel saman en hundar verða oft mjög afbriðusamir og serstaklega ef þu sinnir honum ekki eins og aður… en hann venst þvi alveg… Þótt þeir séu afbriðusamir þa verða þeir ekki hættulegir.. eg mundi ekki taka hundinn af heimilinu það gæti gert illt verra. Bara að leifa honum að taka sinn tima i að venjast nyjum fjölskyldumeðlima.. Gangi þer vel.

ég á doberman tík sem var mjög ánægð með “litla barnið sitt”ég skildi ekki eftir hana eina með barninu en þau eru núna bestu vinir það vottaði ekki af afprýðissemi enda ótökmörkuð virðing sem dobermanin ber fyrir eigandanum hún hefði ekki þorað að gera niett