Það voru eitt sinn tveir menn sem voru villtir í eyðimörk, matarlausir og þreyttir. Þeir voru búnir að labba mjög lengi þegar þeir sáu kofa í fjarska. Þeir flýttu sér að kofanum og bönkuðu á dyrnar. Til dyra kom akfeit kelling. Þeir báðu um smá matarbita og feita kellingin sagðist vera tilbúin til þess að gefa þeim smá matarbita sef þeir myndu gera það með henni. Mönnunum leist nú ekket vel á það en ákváðu að slá til fyrir mat. Maðurinn sem átti að fara fyrst tók upp á því snilldarráði að smyrja smjör á maís og nota maísinn í staðinn fyrir kallinn sinn. Nú það gekk allt eins og í sögu og þegar hann var búinn kastaði hann maísinum út um gluggann og fékk sinn skammt af mat. Kerlinginn sem var nú ekki búin að fá nóg kallaði á hinn mannin.
Nei nei, sagði maðurinn sem ekki var búinn að gera neitt fyir kelluna, þess þarf ég ekki, ég fann þennann fína maís í garðinun og er nú ekki svangur lengur.