Jónas tók að sér að leika jólasvein fyrir nokkra vini sína og eitt af því sem hann gerði var að læðast inn til þeirra að næturlagi og koma gjöfum fyrir við jólatréð. Þetta gekk bara ágætlega þar til hann kom í stofuna hjá Guðmundi. Þar tók hann eftir að á sófanum svaf ljóshærð og löguleg stúlka á tvítugsaldri. Henni brá skiljanlega þegar þessi skeggjaði maður kom allt í einu inn, en róaðist fljótt þegar hún sá hver þetta var. Jónas tók eftir, þegar sængin hennar rann niður á gólf, að hún var klædd í náttkjól sem sýndi meira en hann huldi. Jónas reyndi að útskýra veru sína þarna.



“Guðmundur bað mig að leika jólasvein fyrir hann Svenna litla,” sagði hann. “Ég ætla bara að setja gjafirnar hérna við tréð og svo er ég farinn.”

“Vertu ekkert að flýta þér mín vegna,” sagði sú ljóshærða og Jónas komst ekki hjá að taka eftir að annar hlýrinn á náttkjólnum hennar rann niður af öxlinni.

“Ég ætla ekkert að trufla,” sagði Jónas og færði sig nær dyrunum. “Ég bara fer eins og ekkert hafi í skorist.”

“Viltu ekki setjast hérna hjá mér í smá stund, Gáttaþefur,” sagði stúlkan. Nú tók Jónas eftir því að hinn hlýrinn rann af öxlinni og brátt var náttkjóllinn í kuðli um mjaðmir hennar.

“Sko,” sagði Jónas, “ég á eftir að fara í nokkur hús, og hef frekar lítinn tíma.”

“Bara smá tíma, það þarf ekkert að tefja þig.” sagði stúlkan og stóð upp. Við það rann náttkjóllinn niður á gólf og hún stóð fyrir framan hann álíka mikið klædd og þegar hún fæddist og rétti fram hendurnar. “Elsku Gáttaþefur, gerðu það!”

“Andskotinn!” sagði Jónas og kastaði pokanum á gólfið. “Jæja þá, ég kemst hvort eð er ekki upp reykháfinn í þessu ástandi.”